‘Mam, ik wil niet meer dat je me komt ophalen’. ‘Hoezo?’ ‘Nou dat roze hoedje.. en die legging met tijgerprint. Dat is echt niet ok. Iedereen lacht je uit. Dit kun je niet maken, ik zit nu in de brugklas.’ ‘Wat een onzin. Ik geef de buurt juist een beetje kleur. Net, toen ik bij de bakker binnenkwam, leefde die man helemaal op. Hij kreeg zó’n glimlach.’ ‘Hmm mm, precies. Iedereen lacht je uit.’ Mijn moeder was een rare. Dat vat het wel samen. In mijn puberteit was bovenstaande strijd dagelijkse kost. Het hoedje, de legging, het constante zingen - hardop op straat. Liedjes uit vage theaterproducties. En dan heb ik het nog niet eens over de rode, oversized winterjas met nepbontkraag. Mijn moeder had een ‘signature look’, zullen we maar zeggen. Wat was ik jaloers op kinderen met nette ouders. Twéé ouders, niet gescheiden. Zodat ik het meisje uit de reclame kon zijn. Niet het zorgelijke kind, te serieus, bruggenbouwer tussen ouders met ruzie. Maar het stralende middelpunt aan de feestelijk gedekte tafel, kerst vieren met het hele gezin. Servies – dat bij elkaar past! – met een randje van goud, omlijst door kersttakken vol lichtjes en engelenhaar. Twintig jaar later denk ik vaak terug. Een ‘alleenstaande bijstandsmoeder’? Zielig? Houd toch op! Mam, wat was je ongelofelijk sterk. Ik heb mezelf leren eten met mes en vork, maar de belangrijke dingen weet ik van jou. Die stijve puber heeft inmiddels geen idee meer hoe ‘het moet’. Ik ben een schoonspringer met hoogtevrees, een waarzegger zonder voorteken. Een zwerver in het leven, op zoek naar geluk en een thuis. Hoe dit thuis eruit ziet? Een feestelijke kerstshow met kleding van de kringloop, vol humor en flair gebracht. Naast onze zelfgemaakte kerststal van afgebakken klei. Ik heb die stal nog steeds en zet hem elk jaar op. Jij kreeg tranen in je ogen toen ik je dit vertelde. Want wij waren daar samen, thuis. Als ik daaraan denk, wil ik je vragen: ‘Mam, kom je me ophalen?’ Dankjewel! Jij bent mijn kerstster.