vervolg op: http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… De borden, het bestek, de wijnglazen en de twee kaarsen: allemaal keurig op hun plaats en het tafellaken is kreukloos. Ik doe een stap naar achter en knik. Eerst de pasteitjes in de magnetron, repeteer ik in mezelf. Dan de gebonden soep opwarmen en de zalmschotel alvast in de oven, niet te hoog. De deurbel gaat. In de gang haal ik diep adem en kijk in de spiegel. Ik wrijf over mijn kin, misschien had ik me niet moeten scheren. Buurman Marius had altijd een stoppelbaardje. Terwijl ik de voordeur van het slot haal, zie ik voor me hoe Marius in mijn tuin een borrel drinkt en hoor ik Lisa lachen. De deur klemt een beetje omdat de mat scheef ligt, met mijn voet schuif ik hem recht en kijk op: Het is niet Lisa. Het duurt een seconde voor ik haar herken. Ze draagt een wollen muts met flappen over haar oren. 'Hallo buurman, ik kom even melden dat ik ook mee-eet.' 'Maar... Daar heb ik niet op gerekend!' 'Maakt niet uit, mijn moeder en ik zijn geen grote eters. Tot zo.' In het schijnsel van de straatverlichting zie ik haar als een hordeloopster over het tuinhekje springen. 'Sorry, buurman. Katinka kwam onverwachts langs en... Vind je het erg?' 'Nee, maar zeg toch Herman, Lisa.' 'O, heerlijk,' zegt Katinka. 'Eindelijk gaan jullie elkaar bij de naam noemen.' Ze springt op haar felgekleurde gymschoenen door de kamer. 'Ik ben zo blij voor jullie. De vonken spatten er vanaf.' Lisa bloost en ik voel me warm worden. 'Herinnert u zich die blauwe schelp nog?' vraagt Katinka na het eten. Ik moet glimlachen bij de herinnering. 'Ja, een zandbak en bij warm weer was het deksel een zwembadje. Je speelde er graag in.' 'Ja, dat was heerlijk. Maar nu moet ik naar mijn werk. Ze geeft Lisa en mij een kus en fladdert de kamer uit. Lisa kijkt me aan over haar wijnglas. 'Kun je stijldansen, Herman?' 'Ja, dat hoorde vroeger bij de opvoeding.' 'En heb je iets van Vivaldi?' 'De vier jaargetijden.' 'Uitstekend, zet maar aan.' Het wolkendek breekt langzaam open, een eerste ster laat zich fonkelend zien. Laten we dansen, laten we het leven vieren als Lisa en Herman daar in die huiskamer of als Katinka, die zorgeloos haar rondjes draait op een remix van 'Push the button'.