“Zij is het mooiste en liefste schepsel dat deze planeet ooit heeft voortgebracht. Echt, ma, was ik Paris, ik wist aan wie ik de gouden appel zou doen toekomen.” [...] “Wat zegt u? Dat zei ik bij de vorige ook? Nee, dat heb ik nooit gezegd. Echt niet. Nee.” [...] Ik omklem de hoorn. “Nou, dan was het een vergissing. Waarom kunt u nou nooit eens blij voor me zijn?” [...] “Dat komt wel. Kwestie van geduld.” [...] “Ze is wat ouder, ja. Dat maakt toch niks uit?” [...] “Neee-hee, liefde maakt niet blind. Dat is grote flauwekul. Liefde maakt helderziend, maar helaas tevens dat het geziene wordt ontkend. Dat is bij haar ook het geval. Dat moet wel.” [...] “Ze is altijd vriendelijk. Ze lacht altijd naar me.” [...] “Natuurlijk is dat voldoende. Dat zegt toch alles?” [...] “Hoezo, vaag?” [...] “Ik heb haar een bos rode rozen gestuurd. Vierendertig, voor elk jaartje één. Met een brief erbij ...” [...] “Ze vond het heel lief, maar ze zei dat ze is getrouwd.” [...] “Een kleine tegenslag, ma. Ik heb geduld. Ware liefde overwint alles. Waarom kunt u nou nooit eens een keer gewoon blij voor me zijn? Ge-woon blij.” [...] “Pa was een smeerlap. U bent toch ook blij dat hij is opgesodemieterd?” [...] “Hoezo, dit is hetzelfde? Hoe kunt u zoiets zeggen? Verdikkie, ik word gewoon boos. Echt, ma, dit raakt me.” [...] “Omdat dat ... dat wicht pa in haar netten heeft verstrikt. Ze was op zijn geld uit. Gewoon een ordinaire hoer dus: geld voor seks.” [...] “Hij is bij haar toch inmiddels weg? Bewijst toch dat het niets met ware liefde heeft te maken? Linda is heel anders, ma. Echt, geloof me. Ze—” [...] “Wat?!” [...] “Hier heb ik geen zin in, ma. Ik bel je nog wel.” [...] “Ja, ik ook van jou. Doei!”