Verpleegster Anne Freudenthal had nachtdienst die zaterdag. Haar dienst duurde die dag juist korter en ze vond het niet erg. Enig nadeel was dat ze dat verloren uur niet betaald kreeg. Boeie, dacht ze bij zichzelf, zie ik Justin tenminste sneller, mijn kleine boef. Op het moment dat de tijd een uur vooruit ging stond ze met een paar schone kussenslopen in de lift. Het licht begon onwillekeurig te knipperen en de lift kwam schokkend tussen de zesde en zevende etage tot stilstand. Nee toch, dit ga je niet menen. Anne raakte niet gauw in paniek, echter alleen zijn in een defecte lift was niet één van haar top drie favoriete momenten. ‘Oké, rustig blijven, Anne,’ pepte ze zichzelf op, ‘alles gaat goed komen.’ Ze legde de kussenslopen op de vloer en drukte op de alarmknop. ‘Schiet op, schiet op, iemand.’ Ze hoorde het kraken van de lampen terwijl het knipperen een vast ritme leek te krijgen. De intercom begon te kraken. ‘Help.’ kwam er krakend, haast onverstaanbaar, uit. ‘Ja, ik heb hulp nodig. Lift B-101, oostvleugel.’ ‘Waar ben ik?’ Anne schudde haar hoofd. ‘Weet ik veel waar jij bent. Kun je iemand langs sturen?’ ‘Kun je me hieruit laten?’ de stem galmde door de intercom en klonk haast kinderlijk. ‘Leuk grapje, Herman, jaag de verpleegsters maar weer de stuipen op het lijf. Als ik uit deze lift ben, kom ik persoonlijk naar de Technische Dienst om je te slaan.’ ‘Ik ben David. David Liebesman. Waar is mama? Ik wil mijn mama!’ Een scherpe schreeuw volgde en penetreerde Anne ’s gehoor. Ze zakte door haar knieën en hield haar handen op haar oren en sloot haar ogen. Na wat leek als een eeuwigheid opende ze haar ogen en zag dat de lift op de zevende etage was aangekomen. Met trillende benen stond ze op en raapte de kussenslopen op. Aan het eind van haar dienst liep ze langs de spoedeisende hulp. Ze zag een jongetje in een bed liggen, niet veel ouder dan haar eigen Justin. Een collega kwam naast haar staan. ‘Een vechtertje deze, het was nog niet zijn tijd.’