51; Florida
De glazen schuifdeur van het peabody hotel in Orlando schoof open. We veruilden de koele hotel lobby voor de beklemmende hitte, typisch Florida. Terwijl we hand in hand over het pad naar de parkeergarage liepen moesten we steeds weer stoppen voor de kleine hagedissen. Zelfs de dieren hadden een Amerikaans ego. Ze zouden zonder moeite vertrapt worden door mijn schoenzolen, maar trokken zich hier niets van aan. Rustig bleven ze midden op het pad zitten en keken recht omhoog. Alsof ze tegen ons wilden zeggen; ‘Ja, wat? Dit is ons pad, deal with it!’ Zodra we bij de parkeergarage waren, nog geen honderd meter verder dan de ingang van het hotel, plakten de shirts al tegen ons lijf van het zweet. Met de ramen omlaag reden we de garage uit en de grote Amerikaanse wegen op. Op weg naar een nieuw avontuur tijdens de vakantie van ons leven. Alles hier ademde vrijheid, de wegen, de mensen. Het contrast met ons kleine Nederland was meer dan groot. Bij de plaatselijke Ihop stopte we voor een ontbijt, zoals blijkbaar iedereen deed. De tent zat stampvol, de geur van versgebakken pannekoeken en koffie vulde de ruimte. Thuis ontbijten kenden ze hier blijkbaar niet. Terwijl ik met moeite de grote stapel pannekoeken opat, begon mijn vriendin te lachen. ‘Doe geen moeite. Kijk maar om je heen.’ Ze gebaarde met haar vork. Om me heen stonden mensen op, halve stapels wafels en bacon nog op hun bord. Nonchalant overhandigden ze hun creditcard en vervolgden hun weg. Was dit Amerikaans leven? Met een overvolle buik stapten we terug de vochtige warmte in. Melanie draaide de volume knop van de radio omhoog. Over vijftien minuten waren we bij onze eindbestemming; water park Wet n’ Wild. Aan beide kanten van de weg stonden palmbomen, tropischer kon niet. Ik minderde vaart en we sloten ons aan in de wachtrij, die gelukkig kort was. Ik keek naar rechts. Melanie keek naar buiten, haar haren dansten in de wind van het open raam. De grote zonnebril sierde haar gezicht. Ik zou nergens liever willen zijn. Maar nog belangrijker, ik zou met iemand anders hier willen zijn dan haar.

Dit geeft een grappig beeld. Stelletje brutale hagedissen.
Zelfs de dieren hadden een Amerikaans ego. - Rustig bleven ze midden op het pad zitten en keken recht omhoog. Alsof ze tegen ons wilden zeggen; ‘Ja, wat? Dit is ons pad, deal with it!’
Hoe Hp zijn vriendin beschrijft, vind ik ook aangenaam.
Melanie keek naar buiten, haar haren dansten in de wind van het open raam. De grote zonnebril sierde haar gezicht. Ik zou nergens liever willen zijn.
Zoals Marcker al zei, het heeft iets Roadmovie-achtigs.

De sfeer van het relaxen tijdens de vakantie heb je goed overgebracht. Ik voelde de warmte aan mijn gezicht kleven. [De glazen schuifdeur van het peabody hotel in Orlando schoof open.] Ik zou -schuif- van de deur weg laten want dat wordt door het open schuiven al duidelijk. Ik ben benieuwd naar de vakantie foto's! ;)

[De glazen schuifdeur van het peabody hotel in Orlando schoof open.] Ik zou -schuif- van de deur weg laten want dat wordt door het open schuiven al duidelijk.
Waarom niet gewoon: "De glazen deur schoof open"? Dat maakt mij nieuwsgierig naar waar ik ben en dat blijkt vervolgens ook voldoende uit het verhaal, dus al die extra info in de eerste zin lijkt mij overbodig. Verder eens met Bart dat de sprankeling van de droomvakantie wel een beetje ontbreekt. Eens met Johanna dat de omschrijvingen van de hagedissen en de vriendin goed getrofffen zijn. En eens met jou dat de porties van Ihop belachelijk zijn.

Allemaal bedankt voor de reacties. Ik merk dat ik vaak met schrijven teveel info geef en dus wat beknopter moet worden. Waarom het vakantie gevoel wellicht ontbreekt is omdat dit een beschrijving is van mijn werkelijke vakantie twee jaar terug. Ik liet me meeslepen bij deze opdracht. Uiteindelijk had ik zoveel geschreven dat ik flink moest gaan schrappen.