#58 Icarus

Ik huil. Ik huil want ik vlieg. Het is gelukt! Kijk die blauwe zee onder ons! De kleine dansende witte golfjes. De zonlichtjes die op het water weerkaatsen en in mijn ogen prikken. Eilanden, links, rechts, overal. Ons prachtige, geliefde Griekenland. Straks zijn we weer in Athene. Ik hang rustig op mijn buik in de warme wind en voel me veilig en vrij. Straks kunnen we verder met ons leven, samen, thuis, ver weg van koning Minos. Ik kijk opzij en lach door mijn tranen heen naar papa, mijn stoere, slimme, lieve papa. Hij lacht terug. Ik schater het uit, wiek met mijn vleugels en voel me opgetild. Hoger wil ik, almaar hoger. De hemel trekt aan mij. Hoger is mooier. Dit is mijn kans. De eilanden worden snel kleiner, de schuimkopjes zijn niet meer te zien. Het wordt stil om mij heen. Dan papa’s stem, van heel ver weg: “Icarus! Icarus, kom terug!” Nog even, papa, ik kom, echt, ik kom zo. Shit, mijn vleugels, waarom doen ze het niet? Oh shit, papa zei nog, de was... Over mijn schouder zie ik hoe de smurrie in sliertjes loslaat. Misselijk word ik.... Ik val! Ruggelings in de wind, steeds sneller, auauau, zeer doet het, die wind in mijn oren maakt me gek, ik buitel, krijg geen adem, mijn maag verkrampt, ik moet kotsen, papa, zijn lijkbleke gezicht, doodsbang nu, ohkutohkutohkut, de zee steeds dichterbij, de grijnzende witte schuimkoppen, ik zet me schrap, ik..... “Papaaaaa!”...