Ze staat bij de deur en tuurt door het vieze raam. 'Is dit station Blaak?' vraagt een vrouw achter haar. 'Godzijdank wel ja,' zegt de vrouw bij het raam. 'Ik kom nu net uit Naarden, ik moest daar wat wegbrengen maar nou, daar wil je zelfs niet als een dooie geit gevonden worden, vreselijk daar.' Ze schuift nerveus heen en weer met haar gouden ballerina's, het kleine strikje voorop hangt los. Haar witte tasje bungelt aan haar arm, haar gouden oorbellen dansen ritmisch mee als de trein een wisselspoor zoekt. 'Naarden vind ik juist prachtig, veel natuur,' zegt de vrouw naast haar. Hoge wandelschoenen draagt ze. Haar haar ongedwongen in een knot. Gezonde blozende wangetjes. Een eco-plaza type. Ze neemt een slok uit haar waterfles die ze uit haar volle verantwoorde rugtas pakt en gooit haar haar los. De vrouw met de witte krulletjes pakt een aansteker uit haar witte tasje en stopt die in haar jaszak. 'Nou, dorst krijg je er zekers van, mij niet gezien meer daar in Naarden!' Ze lacht haar gouden hoektand bloot. 'Ik ben meer van de mensen, niet van dat groen allemaal, ik heb niets met die bomen, nou ja, in de straat dan maar verders niet. Mensen om mij heen, een bakkie doen en lekker lullen, nee, echt daar wil je niet gevonden worden, in dat nare Naarden, zelfs niet als een dooie geit,' herhaalt ze schaterend. De andere vrouw ritst haar rode fleecevest dicht. 'Is de Lusthofstraat ver, weet u dat?' Ze frummelt in haar tasje en pakt een pakje sigaretten. 'Effe mijn peukie klaar voor zo, ehh, nee hoor met jouw schoenen ben je daar zo.' De trein stopt bijna, haar vinger ligt startklaar op de knop om de deur te openen. 'Thuis,' roept ze blij als de deuren openklappen.'Dag wijfie, wandel ze hé, vergeet niet uit te checken!'