#78 - Het Spoedgeval

Aan de poort werd ik opgewacht door Nelly en Bello, twee beagles van anderhalf jaar. De rest van de roedel had me ook opgemerkt en kwam me eveneens enthousiast begroeten. Zorgvuldig sloot ik het hek achter me. Ik volgde het pad dat leidde tot de achtertuin, de vrolijke bende huppelend rondom me. Hun speelsheid kon niet harder contrasteren met het drama dat zich hier zo-even had afgespeeld. Toen ik de plaats delict bijna had bereikt, kwam de vrouw des huizes me tegemoet. Ze hield een hand tegen haar borst, haar passen waren gejaagd. “Kom snel, ik denk dat hij nog beweegt!” Ze trok me mee, de groep van ondertussen wel tien beagles volgde nieuwsgierig. Plots bleef ze staan en wees in de richting van een roerloos hoopje in het gras. Het aanzicht was weinig fraai. Met verkrampt gezicht en wijde pupillen lag Baileys in een onnatuurlijke houding, zijn vacht besmeurd met bloed en modder. Hier moest je niet voor gestudeerd hebben. Ik nam mijn stethoscoop en luisterde naar het zwijgen van zijn hartje. Ter bevestiging van mijn vermoeden schudde ik het hoofd: afgeslacht door zijn vriendjes. De eigenares keek onthutst naar de dode beagle. De rest van de roedel was ondertussen weer druk begonnen met snuffelen, de staart als een antenne de hoogte in. 'Ik had het pas gezien toen ze zich allemaal op hem stortten. Toen ik aan kwam rennen, was het al te laat...' Ze slaat haar hand voor haar mond. 'Oh... vanochtend had er een hond gebraakt, maar ik wist niet wie.' Ik keek haar aan. 'Mja, misschien had hij zijn medicatie ook uitgekotst...' Terwijl de eigenares haar tranen de vrije loop liet, schreef ik mijn rekening uit. Ik nam me voor om voorlopig geen medicatie meer te verkopen die eigenlijk al over de datum was.