'Wat? Sta je nu beneden? Kom je eraan? O, wanneer je geld in de parkeermeter hebt gegooid. Ja, eh, tot zo...' Waarom heb ik in vredesnaam de telefoon opgenomen? Nu kan ik niet meer doen alsof ik niet thuis ben. Het is te laat. Inwendig verwens ik zijn spontaniteit, dat flikt hij me nu iedere keer, onverwachts langskomen. Het ziet er hier niet uit. In ieder geval, niet zoals hij van me gewend is. Geen tijd te verliezen. Snel gooi ik mijn perfecte krulhoofd onder de kraan. Wrijf het handdoekdroog. Ondertussen klieder ik met water en zeep, het spat gelukkig alle kanten op. Ik schop de prullenbak omver, kieper het bakje ontbijtvlokken over de tafel, veeg in een poging onhandig te zijn, de helft op het schone tapijt. Snel werp ik nog een blik in de passpiegel op mijn slaapkamer. Met mijn nagel trek ik een ladder in mijn panty, ruk in de gauwigheid een knoop van mijn blouse af, staar er even naar, het druist helemaal tegen mijn natuur in. Dan laat ik de rode knoop uit mijn handen vallen. Ik knik mezelf bemoedigend toe. Adem eens diep in en uit. Het melodieuze dingdong van mijn deurbel schrikt me toch nog op. In mijn haast, bij de deur te komen, doet het glanzend rood mij uitglijden. Met een klap kom ik tegen de deur, die door de dreun opengaat. Het ongelukkig gestuntel is mijn redding. Ik zet mijn charmantst glimlach op en kijk omhoog. 'Daantje, heb je je bezeerd? Heerlijke chaoot van me, ik word met de dag gekker op je.' Lachend helpt mijn vriend me op de been. Zo, dat was nog maar op het nippertje. Hij heeft godzijdank nooit in de gaten, hoeveel moeite het mij kost, om in mijn perfecte leventje wanorde te scheppen.