'Eva?' De naam kriebelt op haar lippen en vliegt dan met een zuchtje weg. Loes stelt zich voor hoe haar fluistering de bocht om gaat aan het einde van de gang, zich opsplitst in tweeën, drieën, vieren tot uiteindelijk elke gang haar fluistering verder draagt. Tot Eva. Een snik welt op in haar keel, ze balt haar vuist en slikt. Toch echoot de gang haar snik na en even bijt ze op haar lip. In gedachten laat ze haar vingers over de kleine goudblonde krulletjes van Eva gaan, een klein beetje zweterig als ze 's avonds tegen haar aan slaapt. Haar wanhoop vermenigvuldigt terwijl Loes verder loopt. Is dat... daar verderop...? Haar voorzichtige, schuifelende passen versnellen zich, het licht van haar zaklamp valt op een grijze steen. Ze slaat haar hand voor haar ogen en kreunt, hoe waren Stef en zij ooit op het idee gekomen om met Eva naar de steengroeve te gaan? De muren herinneren Eva's hoge stemmetje 'zelluf lope!' en schreeuwen het haar in stilte toe. Al schijnend met de zaklamp loopt ze het laatste stuk van de gang. Ze duwt met haar hand op haar hart, niets... Een zucht ontsnapt haar als ze zich omdraait en aan de terugweg begint. Misschien... Misschien heeft Stef... Of de gids... Nog eens schijnt ze in alle nissen en langs alle stenen. Geen Eva. Het licht aan het einde van de gang komt steeds dichterbij, de ruggen van Stef en de gids tekenen zwart af in het licht van de bouwlamp. Ze voelt haar hart sneller slaan en kan zich niet meer inhouden. 'Stef!' Met een ruk draait hij zijn hoofd om, 'Loes...'. Langs Stefs gezicht ziet ze de krulletjes van Eva, abrupt staat ze stil. 'Is ze...?' 'Nee Loes, nee....' Schuld in hun ogen brandt weg door opluchting.