De hoge hakken van haar rode schoenen tikken op de keien. Het is het enige geluid dat de avondstilte doorbreekt. Ze loopt onafgebroken voort en voelt plotseling dat de stenen onder haar voeten verdwijnen. De aarde wordt drassig. Geuren van rottende bladeren en oude paddenstoelen stijgen op. In de verte klinkt het geluid van een uil. Haar schoenen zakken weg in de modder. Ze laat ze achter en loopt blootvoets verder. Allerlei overblijfselen van de kringloop der natuur hechten zich aan haar voeten: natte bladeren, bruine aarde, resten van kleine insecten. Het deert haar niet. Dit nieuwe schoeisel zit haar als gegoten. Ze zakt weg in de diepte, steeds verder het moeras in. Het duister omvat haar. Ze doet haar kleren uit en bekleedt zich met modder. De kou bereikt haar botten, maar na een tijdje voelt ze de aarde als een warme, troostende deken om haar lichaam … Als ze haar ogen opslaat is het oogverblindend wit. Fel schijnt de ochtendzon door het raam. Een vroege merel zingt. Haar lakens voelen koud en klam. Heimwee verteert haar. Als ze probeert op te staan, wordt ze door onzichtbare handen teruggetrokken in de duisternis.