'Dus papa zegt dat het nietsnutten zijn?' Opa kijkt me aan met een glimlach. Maar hij lijkt ook wel een beetje droevig. 'Ja,' zeg ik. 'Hij zegt dat ze niets doen voor hun geld. Alleen maar zwaaien en lintjes knippen.' 'En wat vind jij?' 'Ik vind ze wel aardig,' zeg ik en houd het vlaggetje dat ik van de juf gekregen heb stevig vast. Het is een mooi vlaggetje. Rood, wit en blauw. In het midden van het wit staat een gouden kroon. 'Papa heeft een plaat van een vogel aan de muur van zijn werkkamer,' zeg ik terwijl ik het vlaggetje voor opa heen en weer zwaai. 'Die is ook rood, wit en blauw. Papa, zegt dat die van de man is die president gaat worden.' Ik kijk opa vragend aan. 'Ik denk dat papa zich vergist, Karel.' 'Da 's wel fijn, opa,' zeg ik. Die zwaaiende meneer is aardiger. Ik vind die man van die vogel niet zo leuk. Op televisie maakt hij altijd ruzie. Naar hem zou ik nooit terug zwaaien, geloof ik.' Opa knipoogt, lacht en knijpt zacht in mijn hand, een beetje stiekem. 'Nee, ik ook niet. Het is een rare vogel; een soort lawaaipapegaai.'