Met grote ogen kijkt ze naar de grote ring aan de hand van de mevrouw die wat op het witte, rechthoekige papiertje krabbelt. Zou haar hand zwaar zijn door de ring? Maar de hand met ring zweeft omhoog en legt het witte papiertje in mama’s hand. Zacht duwt mama tegen Felicia’s rug, ‘kom maar’, en Felicia maakt een huppelsprongetje van verwachting. Haar hand verdwijnt in mama’s hand en ze laat zich meevoeren. Tot ze stilstaan voor twee enorme, glimmend rode schoenen. Verbaasd glijden haar ogen van de schoenen langst een geblokte broek en een zwarte glitterjas naar twee enorme ogen, een grote mond en een knalrode neus. Gekleurd spriethaar piept onder een muts vandaan. Ze houdt haar adem in en slaat haar armen om mama’s been; maar mama lijkt niet bang. ‘Kijk eens, hier heb je een mooie ballon van die aardige meneer’. Een eindje bij de meneer vandaan verslapt Felicia’s greep. Mama knoopt het kaartje aan de ballon; ‘goed vasthouden hoor!’. Felicia knijpt in het touwtje tot haar vingertopjes wit zien. Tot mama haar knuistje losmaakt en hup, daar gaat de ballon. Mama wijst naar de ballon, ‘kijk, mooi he, daar gaat ‘ie!’. Een geschrokken traan trekt zijn spoor over Felicia’s wang. ‘Mijn ballon!’