Ze zeggen dat het lente is. Ik zie vaag de contouren van bloeiende bomen. Ben ik buiten of zie ik ze door de glazen wand van de serre? Geen vogelgezang hoor ik, maar wel mijn ademhaling. Voor me ligt mijn agenda, nog steeds opengeslagen op 23 december: een witte, lege pagina. De zon schijnt er onbarmhartig op. Ze zeggen dat er een nieuw jaar begonnen is. Mijn kalender toont een onbetreden sneeuwlandschap, verlicht door zacht decemberlicht. Als ik ernaar kijk, staat de tijd stil en dat is wat ik wil. Geen toekomst en geen verleden. Ze kloppen op mijn deur en willen bij me zijn. Ik verdraag hun luide stemmen niet. Ook hun zachte troostende handen die mijn gezicht willen strelen, wil ik niet voelen. Geen beweging om me heen, maar volmaakte rust. Verdwijn uit mijn gezichtsveld en zwijg. Laten we desnoods samen zwijgen. Soms denk ik je voetstappen te horen. Soms hoor ik de klank van je stem: vertrouwd en dichtbij. De nachten zijn koud. Het zal altijd december blijven: "waar is dit jaar, ik ken het niet. gisteren heerst, in alle dagen."