"Ik weet je te vinden. Ga voor de webcam staan en doe wat ik zeg." Hij bluft: hoe kan hij mijn adres hebben? Rosie467 is nergens in een telefoonboek te vinden. "Komt er nog wat van? Eén mooie foto nog van je borsten is voldoende. Dan heb je van mij geen last meer." Ze zwicht. Alleen al het idee dat haar ouders en klasgenoten ooit haar foto's zouden zien, maakt haar doodsbang. Als het na deze laatste foto echt afgelopen is, zal ze eindelijk rust hebben. Ze sluit haar laptop af en loopt naar buiten. "Wat ga je doen, zo laat op de avond?" hoort ze haar moeder roepen. "Nog even iets ophalen bij Lauren. Ze loopt op straat. Het is stil; ze hoort haar eigen voetstappen. Ik lijk wel gek om op dit tijdstip nog naar buiten te gaan. Achter haar nadert een auto met felle koplampen. Mindert de auto nu vaart? Nee, toch niet. Ze begint sneller te lopen. Dan hoort ze voetstappen achter zich. Ze durft niet achterom te kijken. Snel duikt ze een portiek in en doet alsof ze een deur opent. Ze moet terug naar huis en wel onmiddellijk. Ze slaakt een zucht van verluchting als ze eindelijk veilig in haar bed ligt. Het scherm van haar mobieltje licht op: een WhatsApp berichtje van Lauren: "Waar blijf je nou?" "Vertel ik je morgen. Sorry." ... Dan klinkt haar beltoon. Ze neemt op. Een onbekende mannenstem zegt: "Dag Rosie, wat een verrassing hé? Ik zei toch dat ik je wist te vinden? Wat deed je zo laat op straat? Doe je gordijnen eens open." Ze loopt naar het raam, opent de gordijnen en ziet een levensgroot verlicht billboard met daarop een foto van haarzelf met naakte borsten. "Mooi hé, speciaal voor jou gemaakt."