Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#102 - Fata Morgana

Dit kan niet waar zijn. Hij wrijft in zijn ogen en tuurt in de verte naar de gestalte die naderbij komt. Is zij het werkelijk of droomt hij? Hoe vaak had hij al niet uitgekeken naar dit moment? Maar hij beseft dat hij ronddoolt in de woestijn: elke oase blijkt een fata morgana te zijn. Toch is het deze keer anders: hij herkent haar slepende tred. Er is niemand die zo loopt. Haar hoofd is licht gebogen; haar losse blonde haren wapperen zoals voorheen. In de zon lijken de haren van zilver. Zij ziet hem staan voor het huis. Het lijkt alsof de jaren wegsmelten: zijn lichaamshouding is dezelfde als toen. Nooit zal ze de wanhopige blik in zijn ogen vergeten toen ze vertrok. Toch was ze gegaan; de wens haar leven totaal om te gooien was zo sterk dat ze zijn blik trotseerde. En nu op hangende pootjes terug? Verwachten dat hij haar als een verloren dochter zal opvangen en het gemeste kalf zal slachten? Wat een hoogmoed. Natuurlijk heeft hij intussen zijn leven opgepakt en voor haar in de plaats zal er een ander zijn. Toch heeft ze hem in haar verbeelding vaak zien wachten op haar: precies zoals vandaag. Vooral als heimwee haar verteerde. Maar nu in werkelijkheid? Ze vertraagt haar pas en kijkt onafgebroken naar zijn gestalte. Hij loopt in haar richting en komt zo dichtbij dat hij haar zou kunnen aanraken. Dan staat hij stil en kijkt haar aan: "Jij, ben jij het?" Hij voelt hoe zijn lichaam verstrakt. Alle pijn van de afgelopen jaren balt zich samen. Zij komt een stap naderbij; neemt zijn hoofd in haar handen. "Ja, ik ben het. Ik ben het echt." Hij ontspant.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Romantisch, Nel. Jouw verhaal lijkt bijna op het einde van een boek.
Dank voor het lezen, Meta. Of het echt romantisch is ... In ieder geval gloort er hoop.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
@Nel, de jaren van haar weg zijn subtiel laten zien in blond haar dat zilver lijkt. De slepende tred had bij haar ouder zijn kunnen horen. Het gaat hier m.i. duidelijk om twee geliefden en daarom strookt voor mij niet: [Verwachten dat hij haar als een verloren dochter zal opvangen ...] [Misschien toch ...?] laat je aan de lezer over. Maar wat kan je er helemaal bij invullen? Dat ze blijft, deze moedige vrouw die in de woestijn weggewandeld is? Het zou mijn voorkeur hebben dat je 'misschien toch' weglaat. Mijn opmerkingen terzijde vind ik het een prachtverhaal.

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Nel, de jaren van haar weg zijn subtiel laten zien in blond haar dat zilver lijkt. De slepende tred had bij haar ouder zijn kunnen horen. Het gaat hier m.i. duidelijk om twee geliefden en daarom strookt voor mij niet: [Verwachten dat hij haar als een verloren dochter zal opvangen ...] [Misschien toch ...?] laat je aan de lezer over. Maar wat kan je er helemaal bij invullen? Dat ze blijft, deze moedige vrouw die in de woestijn weggewandeld is? Het zou mijn voorkeur hebben dat je 'misschien toch' weglaat. Mijn opmerkingen terzijde vind ik het een prachtverhaal.
Mili, alweer fijn dat je mijn verhaal hebt gelezen en van commentaar voorziet. Dank voor het slotcompliment. Wat betreft de verloren dochter: het is beeldspraak equivalent aan de verloren zoon, compleet net gemest varken, maar misschien inderdaad hier niet op zijn plaats. Ik denk er even over. Dat "misschien toch" geeft de aarzeling van de man weer. Weliswaar keek hij naar haar terugkomst uit, maar alles uit verleden kwam weer boven. Ik haal de twee laatste woorden weg en kijk of me dat bevalt.

Lid sinds

17 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vergeet dat het gaat om verlangen en ongeloof, als ik dit verhaal lees. Dit betekent dat je de emoties goed in het verhaal met de handelingen en waarnemingen vertoond hebt.