Die dag waren de eerste boerenzwaluwen weer terug uit Afrika en Abel had moeite gehad niet te hard te fietsen. Hier had hij al die tijd op gewacht. Toch verlaagde Abel zijn tempo. Waarom zou hij haast hebben, hij had de hele middag nog. Bovendien slingerde zijn verrekijker al genoeg aan zijn nek. Vlak voor hem vloog een groep stadsduiven op. Een van de duiven vloog gevaarlijk zijn richting uit en toen hoorde hij krak. Echt hard krak. De doodsbleke duif dwarrelde donzig door de doddige lucht. Verbouwereerd zette Abel zijn fiets tegen een boom. Daar lag een gewonde duif. Zijn spaken als ongenadige hakmessen. De duif schokte ritmisch als op de wijzers van de klok, zijn ogen wijd opengesperd. Een kleine plas bloed werd zichtbaar. Even stond Abel als versteend, waarna hij merkte dat hij alweer op de fiets zat. Weg hier. Hij kon hier niet tegen, wat moest je met zo’n beest in zo’n toestand? Nu fietste hij hard. Bovendien, als je het rationeel bekeek: wat is een stadsduif nu? Geen beschermde soort, geen soort die meetelt op je lijst, een stadsduif is niks eigenlijk en trouwens, hij haalt het sowieso niet. Je kunt de dierenambulance gaan bellen, maar dat zegt meer over je eigen emoties dan over de toekomst van deze duif. Vlak voor het viaduct fietste Abel terug. Dit kon niet, er zou toch zeker wel iemand zijn die zich om deze vogel bekommerde? Dan kon hij met een gerust hart verder. Op de plaats delict stonden nu inderdaad twee meisjes van een jaar of twaalf, dertien. Een had de duif in haar armen en aaide het zachtjes. Het andere meisje was aan het bellen. Van een afstand bekeek Abel het tafereel, als een moordenaar die terugkeerde naar de plek waar hij had toegeslagen.