De duif fluisterde in haar oor ‘trek eens aan mijn vinger’. Deerntje zette grote ogen op en zweeg. Stel je voor, dacht ze, je staat in een volle metro in de Amsterdamse avondspits. Stapt daar iemand in met een duif op haar schouder. Begint die duif ook nog eens in haar oor te smoezen. Zelfs in dat fokking Amsterdam is dat toch ongekend! De duif pikte in haar oorlelletje en herhaalde, nu luider, de boodschap. Een kauwgom kauwend meisje, type kantoor-babe, lachte ongegeneerd en legde het tafereel vast met haar smartphone. Twee backpackers grijnsden even en hervatten de discussie over hun Airbnb-ervaringen van de afgelopen dagen. Een moeder met een kind op haar arm gaf Deerntje in onvervalst Amsterdams te verstaan: ‘Pas maar op mevrouwtje, straks heeft dat Damkuiken het boze oog. Ik zou maar doen wat-ie zegt, voor je het weet gebeuren er ongelukken. En daar wil ik niet bij zijn, hoor je!’ Resoluut trok Deerntje een veer uit de rechtervleugel en beet de duif toe ‘Daar, vuile gevleugelde rat, ga je nou een kneiterharde boer laten zeker? Vies takkenbeest, steek die veer maar in je ...’ Deerntje kon haar zin niet afmaken; vuil-witte smurrie droop van haar gezicht.