Hoe mooi was het toen we naakt in de stromende regen mochten dansen op het binnenplaatsje van ons vakantiehuis. Bergen aan Zee. Boven ons de donkere wolken, de flitsen - oooh! De rochelende donder. Het zand spoelde van onze gebruinde huidjes en we gierden het uit. Toen kwam er een vriend, vele jaren later, vertellen hoe gevaarlijk het is. 'Gooi je stalen fiets ver van je af, ga in een greppel liggen. Je bent prooi op de vlakte.' Hij overdrijft, dacht ik. Maar steeds meer raakte ik doordrongen van het gevaar. Zo dat de angst het overnam. Mij beheerste. Als ik nu een donkere wolk zie op een wandeling in de natuur, krimpt mijn lijf, schiet de adrenaline door mijn hele wezen en zet ik het op een lopen - weg - onderdak - naar huis - ergens veilig. Terwijl degene die achter mij aan hijgt geniet van de flitsen, het prachtige schouwspel in de verte... Free writing doe ik al langer. Ik heb het gelaten zoals ik het schreef in die vijf minuten. Maar mijn handen jeuken: graag wil ik er aan sleutelen, verbeteren, aanvullen. Leuke opdracht!