De theedoek wapperde in de gure novemberwind aan zijn vishengel. ‘Ik heb beet’, schreeuwde Kees uitgelaten. ‘Ik zei het toch,' lachte Ton en klopte zijn vriend op zijn schouders. ‘Hou hem goed vast… en nu langzaam naar boven met je hengel,’ leidde hij hem. Kees kneep zijn ogen tot spleetjes om iets van zijn vangst te kunnen zien. ‘Hij leeft nog Ton, kijk hem rukken aan mijn hengel.’ ‘Ik zie zijn vinnen in de wind wapperen,' zei hij opgewonden? 'Rood wit en blauw, wat voor vis is het?’ ‘Moet ik even over nadenken.’ ‘Kan ik hem van de hengel halen denk je?’ ‘Nee dat zou ik niet doen. Die haak is veel te gevaarlijk. Die kun je helemaal niet zien.’ ‘Het is toch wel zielig voor dat beest hè? Kijk hem spartelen voor zijn leven.’ ‘Haal de hengel maar naar je toe, dan maak ik hem los.’ Ton zorgde ervoor dat de afstand net groot genoeg bleef zodat Kees trots kon blijven geloven in zijn vangst. ‘Mag ik hem even voelen?’ vroeg Kees. Vlug pakte Ton de lijn en maakte het beest los, liet hem uit zijn handen glippen en, ‘oh, wat jammer.’ ‘Ach toch dood…, kijk hij blijft op het water drijven,’ onderscheidde Kees. ‘Weet je al wat voor vis het was?’ ‘Het is een novembervis Kees, de grootste die ik heb gezien.’ Op weg naar huis hield Kees liever de hengel vast in ruil voor zijn witte stok met rode banden. Hij had tenslotte de grootste novembervis gevangen.