# 189 — Zondag
De laatste mijn was gesloten en veel mensen waren weggetrokken, maar de man was gebleven. Ook nadat zijn ouders waren gestorven en zijn broers verhuisd, was hij er blijven wonen. Er was niets voor hem daar. Nieuwe vrienden maakte hij niet. Hij zag gewoon geen aanleiding om te vertrekken.
De vrouw was aan komen waaien. Ze bleef nooit lang op één plek. Haar aanwezigheid daar stond los van die van hem, ook al hadden ze het bed gedeeld. Zij zou weer gaan als het haar schikte, maar heimelijk droomde hij van een toekomst met haar. Pas als zij hem weer had verlaten zou hij zich afvragen waarom hij bleef. Misschien zou hij vertrekken. Wetend dat hij altijd terug zou verlangen.
Hoi Bart, heel treffend hoe
Lid sinds
7 jaar 3 maandenRol
Hoi Bart,
heel treffend hoe
sfeervol idd komen aanwaaien,
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
sfeervol idd
komen aanwaaien,
Wat een mooie sfeer zet je
Lid sinds
8 jaar 11 maandenRol
Wat een mooie sfeer zet je
Mooie invulling van het
Lid sinds
6 jaar 6 maandenRol
Mooie invulling van het
Hoe heb je het schilderij in
Lid sinds
7 jaarRol
Hoe heb je het schilderij in
Ik had hetzelfde als May over
Lid sinds
10 jaar 3 maandenRol
Ik had hetzelfde als May over
Mooi hoe je de dramatiek van
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Mooi hoe je de dramatiek van
Je hebt weinig woorden
Lid sinds
6 jaar 4 maandenRol
Je hebt weinig woorden
Bedankt voor het lezen en
Lid sinds
11 jaar 11 maandenRol
Bedankt voor het lezen en
@Bartsnel. Ik kende het
@Bartsnel. Ik kende het