- Zeg, schuif eens op, je voet kriebelt mijn neus. - Momentje, doe je elleboog dan even opzij. Zo… beter nu? - Ja, zo is het goed. Zeg, we hebben het er al eens over gehad, maar eh… zouden we niet stilaan vertrekken? - Begin je daar nu weer over? Toen we vorige keer naar buiten wilden, heeft mama heel lang stilgelegen, en konden wij niet lekker rondschommelen. - Ik denk écht dat het tijd is. Mama wacht op ons, dat hoor ik ze zo vaak zeggen. - Ik wil niet. Ik zit hier goed. Lekker warm, zachte achtergrondgeluiden, en jij altijd super dicht bij mij. Nee, ik blijf nog even. - Maar buiten is er zoveel te zien, zegt mama. Dingen waar ik nog nooit van gehoord heb: een bedje, het zonnetje, bloemetjes. Ben je dan niet benieuwd? - Nee, ik heb hier alles wat ik nodig heb. - Haal je hand eens uit mijn zij. We moeten toch iets afspreken: als het écht tijd is, wie gaat er dan eerst? - Ga jij maar, dan blijf ik nog even zitten. Je port met je hiel in mijn ribben, duw niet zo hard. - Als ik eerst mag, ga ik zorgen dat ik klaar ben. Jij hebt daarna nog wat tijd. Doe je poep uit de weg, ik probeer te draaien. Mijn hoofd moest eerst, zo was het toch hé? - Ja, zo was het, je hoofd is het moeilijkste. Maar ben je zeker dat je hier weg wil? - Echt wel, ik wil mama zien en ik wil jou zien. En ik wil weten hoe ik heet! - Nog één dagje wachten? - Nee, ik barst van nieuwsgierigheid. Ik ga nu. Dag broer, tot straks. - Dag zus, ik wil je naam eigenlijk ook weten. Ik volg wel! - Oh ik zit vast, geef me eens een duwtje. - Geen paniek zus, ik ben net achter je. Ik laat je nooit alleen.