Ik ben alleen. Echt helemaal alleen. Ik denk dat ik alleen ben. Ik geloof dat ik alleen ben. Het voelt zo niet, ik weet niet meer wat er met me gebeurt. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben 24/7 bang en neem constant pillen om toch even niet bang te zijn. Het werkt misschien maar 1 minuut, maar geloof me 1 minuut zonder angst voelt bevrijdend voor mij. Ik wil pillen pakken en blijven pakken. Ik wil er nog één en nog één en NOG en NOG en...... Het mag niet te veel is niet goed. Ik mag niet verslaafd worden. Al is het allang te laat. Ik ben niet verslaafd aan de pillen, nee dat niet. Het is het gevoel van even niet bang zijn waaraan ik verslaafd ben geworden. Het is gewoon zo een heerlijk gevoel. Is het dan zo erg dat ik zonder angst mijn huis wil verlaten? En fietsen naar school gaan er mensen dood als ik daarvoor een pil nodig heb? Als ik ze niet op mijn tong kan voelen smelten weet ik niet of ik nog kan leven… Bang zijn…. Ik wil niet elke dag bang zijn maar ik wil ook niet elke dag een heel doosje naar binnen werken. Het is fout dat weet ik wel, maar het is alsof ik anders verdrink. Echt verdrink en niet zoals tijdens mijn kleine depressieve momentjes in bad waarbij ik mijn hoofd onder water duw. Ik blijf dan onder water ook als ik geen adem meer heb. Ik hap dan naar adem en sluit mijn ogen. Ik denk aan sterven en kom dan ook terug naar boven. Ik ben te bang om te sterven. Haha hoe ironisch, ik ben te bang om te leven, maar ook om te sterven. Wat voor een lafaard ben ik ?