Toen we vanuit Duitsland kwamen waren er meerdere opties. Drenthe leek een mogelijkheid, met zijn lage bevolkingsdichtheid heeft het veel plekken waar geen mensen komen. Toch besloten we de Veluwe te kiezen vanwege de dichtbegroeide bossen. Hier zie ik echter vooral veel wandelpaden, heides, en dagjesmensen. Fietsers, wandelaars, en zelfs motorcrossers. Apart dat die mensen durven te zeggen dat wij het ecologische systeem verstoren, terwijl ze zelf met hun aanwezigheid alle mensenschuwe diersoorten op afstand houden. En dan heb ik er nog niet eens over dat ze herten maar al te graag afschieten, als het er in hun ogen wat te veel zijn. Onze inschatting is dat dit een goede plek voor Malou is om te bevallen. Voor onze kleintjes zijn hier genoeg edelherten, reeën en kleinere dieren om zich mee te voeden. En anders zullen we moeten kijken of de boeren in de omgeving wat schapen kunnen missen. Noem ons duivels, maar we hebben echt gezocht naar alternatieven. Malou en ik hebben een paar weken geleden een vegetarisch dieet bestaande uit bosbessen, kastanjes, mos en paddestoelen geprobeerd. Zij hield het twee dagen vol, ik een paar uurtjes. Ik heb er nu zelfs nog steeds maagklachten van. Kennelijk is mijn spijsverteringsgestel alleen op vlees gebouwd. ‘Verderop schijnen wat reeën en konijnen te zitten. Ik ga maar weer eens op jacht,’ verzucht Malou. Ik zou me eigenlijk moeten schamen dat ik haar zo’n beetje de hele wintervoorraad bij elkaar laat sprokkelen. Misschien wraak omdat ze laatst dat everzwijn zonder overleg helemaal alleen had opgepeuzeld. Eigenlijk kinderachtig van me, want het is wel duidelijk dat ze niet lekker in haar vacht zit. Ze huilt de laatste tijd ook minder. Mijn vrees dat ze zometeen een postnatale depressie krijgt heb ik nog maar even niet uitgesproken. Mijn plek is nu de heide, waar we laatst nog wat pauwen hebben gespot. Ik heb wat goed te maken.