Ik kan er nog steeds met mijn verstand niet bij. 
Waarom moest ik er zelf achterkomen? 
Mijn ouders, mijn vrienden en zelfs Karel, die geen leugens kan verdragen, hebben me nooit de waarheid verteld. 
Maar laat ik beginnen bij het begin, dan kan ik het voor mezelf ook even op een rijtje zetten. 
Ik ben Jiska, eenentwintig jaar, tandartsassistente. Ik ben vrij klein, heb kastanjebruin haar en ben smoorverliefd op Karel. Hij is superknap en heeft lachende ogen, groen met bruine spikkeltjes. 
Hij is druk met zijn laatste studieopdrachten. Zijn beste vriend is zijn laptop. 
Ik probeer zijn aandacht te krijgen door hem van koffie en broodjes te voorzien. 
Maar: 'Dank je, schat’, daar moet ik het mee doen. 
Mijn beste vriendinnen zijn Jaël en Iris. We gaan vaak samen de stad in. 
Woensdagavond zaten we aan de gracht bij 'Lorenzo' toen Iris opeens zei: ‘Gister zag ik in de etalage van de boekwinkel een boek met jullie namen voorop. Toevallig, hè?’ 
‘Bedoel je Jaël en Jiska?’ vroeg ik verbaasd. ‘Nee, Karel en Jiska’, zei Iris, ‘De avonturen van Karel en Jiska, of zoiets’. 
We moesten er alledrie om lachen, wat toevallig. 
Maar inmiddels lach ik er niet meer om. Toeval bestaat niet, toch? 
De volgende dag kon ik niet goed focussen op mijn werk. Ik gaf zelfs iemand het advies om één keer per week te poetsen. Week? Zei ik week? 
Ik schaamde me dood. 
In de middagpauze moest ik er het mijne van weten. 
Na zes minuten stond ik voor de etalage.
Daar lag het boek. 'Het leven van Karel en Jiska’. 
Terwijl ik de deurknop pakte, zag ik het briefje op de winkeldeur. Open van 10 tot 16 uur. Gesloten tussen 12 en 13 uur. Teleurgesteld liep ik terug. 
Ik haat wachten, en nu zou ik twee dagen moeten wachten. 
Vrijdagavond verrasten de meiden me, als afleiding, met een filmavondje. 
Zaterdagochtend werd ik wakker met een vreemd gevoel. Het duurde even voordat ik besefte welke dag het was. Snel douchte ik en at muesli met vruchten en kwark. Ik had een stevige bodem nodig voor wat ik straks zou gaan doen. 
Onderweg naar de boekwinkel begon het te regenen, ik kroop weg in mijn capuchon. 
Ik opende de winkeldeur en stapte naar binnen. 
Thuis bekeek ik het boek met trillende handen. Op de eerste bladzijde stond een berichtje, een  geboortekaartje met mijn naam en geboortedatum: 5 augustus 2000. Dat klopte. 
Ik las verder. Mijn babytijd, kleutertijd, de basisschool. Ik las dat ik bang was op de eerste schooldag, dat ik van juf een sticker kreeg met een hondje erop. Precies zoals het geweest was. 
Maar wie kon dat weten? 
Ik kreeg een vreemde gedachte: stel dat de schrijver niet opschreef wat ik heb beleefd, maar dat de schrijver mijn leven heeft verzonnen. 
Dat ik niet echt leef, maar een personage ben in dit boek. 
Ik zag achterin veel lege bladzijden. 
Aarzelend zocht ik de laatste bedrukte bladzijde op. 
Daar stond dit verhaal.