Ik ben vanochtend met goede moed opgestaan. Mijn mooiste schrijfblok ligt op tafel, mijn beste pen ligt ernaast.
Maar wat nu?
De lege pagina staart me aan.
Ik zucht diep.
Ik bekijk mijn vakantiehuisje wat beter. Het is ingericht met oude voorwerpen.
In de woonkamer ligt een stapel oude koffers. Zoiets wil ik thuis ook. Zou er een winkelnaam of fabrikant op staan?
Ik bekijk de bovenste koffer, maar zie nergens een merk. De middelste koffer is een grijze kartonachtige, met metalen hoeken. Ik open hem. Geen naam. Wel een vel vergeeld papier, dubbelgevouwen. Een beetje gekreukeld, alsof het ooit nat geweest is. 
Ik vouw het papier open en lees:
 

Aan wie dit leest

Het is misschien niet verstandig, maar ik wil mijn geheim vertellen. Aan een mens die tegenover me zit kan ik dat niet. Maar op deze manier lukt het wel. 

Ik heb een kind afgestaan ter adoptie.

Niemand weet het. Mijn man niet, mijn andere kinderen niet. Niemand zou het begrijpen.
Ik ben vaak depressief. Het vreet aan me. Ik voel me schuldig en ik mis mijn kind. Het is een jongen, een man nu. Ik heb hem nooit meer gezien, maar ik denk elke dag aan hem.
Op zijn geboortedag ga ik weg, elk jaar, om alleen te zijn en aan hem te denken. Hij was een mooie baby, donker haar, blauwe ogen. Ik heb hem even gezien en toen werd hij meegenomen. Dat was beter, zeiden ze. Ik weet niet voor wie, maar voor mij niet. Hij huilde toen de verpleegster met hem wegliep. Ik hoor het soms nog steeds.

Dag Maarten, dag lieve jongen. Het spijt me zo. Ik dacht dat het niet anders kon. 
Ik zal je altijd blijven missen. Het ga je goed.

Het papier wordt nat van mijn tranen, maar het doet me goed om dit op te schrijven.

Lezer, ik hoop dat je niet de fouten maakt die ik heb gemaakt. Vecht voor je familie, voor je kinderen. En wees gelukkig.

Marie

Ik veeg mijn tranen weg en neem de brief mee naar de schrijftafel.
Dank je wel, Marie.