'Nee, ik zou dat geen spijt noemen.' De adviseur staat op en vult een glas water. 'Aan spijt zit je vast. Voor je het weet ga je viraal. Spijt is zonde van je tijd.' De airco zoemt bloedirritant.
Ik begin die hele advizeurpiet met zijn tegeltjeswijsheid te betreuren. 'Hij was mijn vriend, man! Maar eer, weet je.' Iedereen weet dat eer uitsteekt boven vriendschap. Jamal wist dat zelf ook.
'Luister,' zegt de zeur vrijpostig, 'je moet hun taal spreken. Eer is niks. Geloof het! Eer is niks.'
Dat moordzucht per saldo prima kan, weet ik allang. Maar het was wel Jamal. 'Ze houden er niet over op,' zeg ik. 'Het gaat maar door.'
'Hun taal,' zegt de zeur. 'Hun taal is geld.'
'Dan spreken we dezelfde taal,' zeg ik, en de woestijnzon verblindt me, en ik hoor alleen die verdomde airco. 
'Ik zou het doodzwijgen,' raadt de zeur me aan.
Doodzwijgen. Had ik Jamal maar doodgezwegen en zijn lijf aan flarden gehaat. Dan was het geen wereldnieuws geworden. Dan leefde hij nog. Heb je spijt van de daad? Of van de gevolgen van de daad? Ik hoor het mijn leraar weer zeggen.
'Ga naar je God toe met je spijt.' De zeur onderbreekt mijn gedachten. 'Daar hoort spijt thuis. Niet in de media. Spijt is nu niet de taal om te spreken.'
'Wat dan wel? Betalen?'
'Praat over een ongelukkig misverstand. Zeg dat het onhoudbaar werd. Paai ze met de olieprijs. Geef ze eeuwige landingsrechten. Geld is de taal. Ik ken wel een paar mensen die het voor je regelen.'
Met een pennenstreek verkoop ik dit heilige land, de hoedster van het geloof, dat broeders doodt, dat Jamal aan flarden hakt, dat met het goddeloze Westen heult. Ik zal alle vrouwen zelf auto laten rijden – noem het verdomme een boetekleed. Bij elke vrouw achter elk stuur zal ik vroom denken aan Jamal.