Het toneel was stil en donker en de technici waren nog als enigen in de theaterzaal. Ik had mijn vaste kwartiertje na de voorstelling gepakt op de houten vloer, zat in kleermakerszit, maar nu stond ik langzaam op en liep de trap af, de gang in onder het toneel. Daar stonden en holden en lachten en riepen de spelers en hun familie, de halfnaakte dansers met hun kleding hangend op de heupen, de paar muzikanten met hun strikken los om hun boord. Er waren kussen, omhelzingen, high fives. De euforie van de laatste voorstelling. Ik kuste terug, voelde de bezwete lichamen van mannen en vrouwen langs mij, de vriendelijke klappen op mijn schouder.

Tussen de lachende gezichten liep ik de gang door naar de laatste deur. Daar had hij vorige week bij de eerste repetitie met rode tape zijn initialen op geplakt. Toen ik de deur opende, zag ik in de spiegel dat hij zijn ogen naar mij draaide, maar hij keek niet om.

Ik hing tegen de deurpost. Het geklets en gelach van de spelers en dansers verdween langzaam in de andere kleedkamers.

“Het was mooi”, zei ik.

“Tuurlijk”, zei hij. “Het was precies zoals we bedacht hadden. Beter nog.”

Hij wreef een doekje over zijn ogen en bekeek de zwarte make-up die er vanaf kwam. Een volgend doekje. Wrijven, kijken.

“Wat ga je doen?”, vroeg ik.

Hij draaide zijn stoel om en keek me aan. Ik vermoedde een zucht.

“Vakantie nemen. En dan komt er vast iets nieuws.”

 “Vast.”

Een groep spelers kwam uit een kleedkamer en liep in de richting van de foyer. Drie meisjes liepen gearmd door het gangetje, vulden dat van muur tot muur.

“Ik heb een aanvraag van Emily”, zei ik. “Ze studeerde een jaar eerder af, heeft een grote subsidie en ze zoekt iemand erbij.”

Hij draaide weer naar de spiegel zonder iets te zeggen. Ik sloot de deur en voelde even de neiging om de rode tape-letters van de deur te trekken. Maar waarom eigenlijk? In de foyer proostte ik met de gearmde meisjes, zong met een mooie danser en werd heerlijk dronken.