Alice spuugt het chloor uit, spreidt haar armen en duwt haar bovenbenen strak tegen elkaar. Het water spuit langs haar lichaam. Dit heeft ze herontdekt: de kracht waarmee je sport. De zweefduik van het startblok kon ze nog. Dichter bij vliegen kom je niet als mens zonder crossmotor of valscherm. Haar tenen op de rand plaatsen, door haar knieën, alle twintig gelakte nagels laag, en afzetten. Zweven, over de man aan de rand, en rechts houden voor het tweerichtingsverkeer. Buiten spelen de kinderen bij haar man. Zo was ze even vrij. Bij deze banen staan vier borden: Slow Lane, Medium Lane, Fast Lane, Superfast Lane. Haar hervonden zelfbewustzijn stuurde haar werktuiglijk naar Medium. De sloomste baan nam ze vroeger, toen ze nog geen passie had, geen vuur, niet sportte. Totdat ze eind vorig jaar iedereen bleef inhalen.

Naast haar zwemt een vrouw haar tegemoet. Voor dat niveau schoolslag zal ze maanden moeten lessen en trainen. Het hoofd onder water, en omhoog, en ergens tussendoor heel soms ademen. Zo gracieus. Zelf blijft ze nauwelijks onder water na haar duikvlucht. Een badjuf kan haar leren ademen: ooit kon ze zelfs keren op volle snelheid, maar het moederen had haar lichaam zwaar verwaarloosd. Wat doet die vrouw trouwens hier in de middelmaat? Inzwemmen? Uitzwemmen? Klieren? Onzeker zijn? Ze laat het gaan, stoempt naar het keerpunt, hijgt daar niet uit maar keert wel traag, en begint aan de laatste halve hectometer.

Bij die hardloopwedstrijd ging dat ook zo. Haar krachten had ze goed verdeeld, ze had zich maandenlang voorbereid, maar halverwege kon ze alleen nog maar wandelen, stukje rennen, joggen, in looppas, even op tempo voor de familie die was komen kijken, en nog een drafje bij de eindstreep. Maar dit zijn een miezerige honderd meter. Het water hoort haar te dragen. Ze raakt bijna in paniek door zoveel vlakte. Even rugslag in de Medium-baan? Onder de lijn door naar de Slome? Over de lijn heen desnoods. Maar achter haar is die man van het startblok nog steeds niet dichterbij gekomen. Net na het keerpunt zwom ze hem nog tegemoet. Ze twijfelt terstond over de grens van haar motto, gejat van nota bene Roosevelt. 'Niet vergelijken, het verziekt je humeur.' Ze twijfelt of ze de schoolslag gaat leren bij een juf, of toch de borstcrawl, die haar kinderen tegenwoordig al meekrijgen voor hun A. Het liefst toch de echte schoolslag, want ze wil weer rank zijn, zonder zo'n nek als Inge de Bruijn.