“Afoot and lighthearted I take to the open road; Healthy, free, the world before me”

(Walt Whitman)

Bas vroeg aan Vera wat ze op haar broodjes wilde. Voor zij antwoord gaf, deed hij er al kaas op, want dat wilde ze altijd. In de auto lachte ze om zijn grappen. Helder en hard als altijd lachte ze, met uithalen die anderen gek vonden, maar waardoor Bas ooit verliefd op haar was geworden.

Hij parkeerde de auto naast het kasteel dat ze hadden uitgezocht voor de wandeling vandaag en wachtte even tot zij ook haar wandelschoenen aan had en opstond. Ze had een gekke manier van strikken waar hij haar altijd mee plaagde. Ze vouwde de veters rond haar vingers en trok ze tegelijk aan, zodat de slierten net niet in de knoop kwamen.

‘Doen we een rondje van 8 of 15 kilometer?’ vroeg Bas toen ze op het bord keken bij het kasteel. Hij wist allang wat zij zou kiezen, want ze was van de lange afstanden en 15 kilometer was dan eigenlijk nog te kort.

Afwisselend liepen ze onder bomen en langs akkers met lage heggen. Tussen die akkers, in de zon, was het warm en Bas dacht even dat Vera het te warm vond, maar dat was niet zo.

Halverwege de route zaten een man en een vrouw te eten op een bankje. Het bankje naast hen was leeg. Bas knikte even naar de man en de vrouw en daarna aten ze zwijgend naast elkaar op de bankjes hun lunch.

‘Loopt u ook de Abdijroute?’ vroeg Bas uiteindelijk aan de man en de vrouw.

De vrouw knikte en vertelde dat zij alleen nog via de bospaden terug naar het kasteel hoefden te lopen.

‘En u?’

‘Wij precies het andere stuk', antwoordde Bas. ‘Ik denk dat wij in tegengestelde richting lopen van u.’

‘Wacht u dan nog op iemand?’ vroeg de vrouw.

‘Nee, wij lopen gewoon samen.’ zei Bas. ‘Dat doen we al jaren.’

De vrouw keek hem even aan en toen kort naar de man. Die fluisterde iets en daarna keken ze weer over de akkers. Na een paar minuten stonden ze op en liepen weg. Toen Bas ze later die middag tegenkwam op de parkeerplaats, stak hij zijn hand op en glimlachte alleen de man beleefd terug.