Coach Odile gaf verleden jaar een weekopdracht over een motto. ‘The more privilege you have, the more opportunity you have. The more opportunity you have, the more responsibility you have’ van taalkundige en filosoof Naom Chomsky, werd toen aangehaald. Vrij vertaald, luidt dit: wie meer voorrechten krijgt, heeft meer mogelijkheden en wie meer mogelijkheden krijgt, draagt meer verantwoordelijkheid. 

 ‘There are no problems, there are only opportunities’ was een uitspraak van een van zijn vroegere bazen die, amper in de dertig,  reeds vice-president werd van een  belangrijk Amerikaanse bedrijf. Over zijn eigen succes zei hij: ‘Ik heb op het juiste moment de juiste mensen ontmoet.’

Als een van de jongste uit een kroostrijk arbeidersgezin was hij in geen enkel opzicht voorbestemd om een bevoorrecht iemand te worden. Niettegenstaande zijn talenten, waren er weinig leerkrachten die zich over hem ontfermden. Tegen de trend  in van die tijd om zo snel mogelijk na de middelbare schooltijd aan het werk te gaan, besloot hij verdere studies aan te vatten. Zijn gebrek aan studie-ervaring  en een iets te liederlijke opvatting van zijn verworven vrijheden, maakten dat hij faalde.

Hij gaf zich niet gewonnen, koos een andere richting en financierde zelf als onderbetaalde jobstudent zijn onderhoud en opleiding. Om de schulden  te betalen die hij aan het eind van zijn studies had opgestapeld nam hij het eerste het beste werk aan.

Dan kwamen de juiste mensen op zijn pad die hem interessante en goedbetaalde banen aanboden. Om allerlei redenen volgden vele andere jobs. Twaalf ambachten, dertien ongelukken wordt gezegd van personen die steeds een nieuw middel van bestaan zoeken, maar er slecht afkomen. Niet in zijn geval, ook al was hij bij het einde van zijn loopbaan precies toe aan zijn twaalfde uitdaging.

Een oliecrisis, faillissementen, bazen die hun level of incompetence bereikt hadden, brachten hem meermaals tot aan de rand van uitzichtloosheid. Zijn veerkracht, het telkens weer op zoek gaan naar nieuwe mogelijkheden en vooral het nemen van zijn verantwoordelijkheden, brachten hem uiteindelijk tot een zelfstandige activiteit in zijn eigen bedrijf.

Een tiental jaren na de sluiting van dat bedrijf kreeg hij een mail van een vroeger personeelslid dat hem uit het oog was verloren en nu wilde bedanken voor de manier waarop hij zich had ingezet voor zijn medewerkers, hoe hij hen beschermde en respecteerde.  ‘Jouw oren zullen dikwijls getuit hebben’, schreef hij, ‘wanneer ik telkens weer over jou sprak.’