De zee heeft zich teruggetrokken. Op het nog natte deel van het uitgestrekte strand merk ik aan de voetafdrukken dat ik niet de eerste wandelaar ben vanmorgen. Vroeger liep ik hier met mijn gesofistikeerde camera in de aanslag en een volle tas op de rug met allerlei lenzen en filters. Vandaag volstaat de eerste de beste mobiele telefoon om goede foto’s te maken. Een vooruitgang? Niet op plaatsen waar cruiseschepen aanmeren en hordes toeristen enkel geïnteresseerd lijken om selfies te nemen bij bezienswaardigheden om dan snel weer de plaat te poetsen naar een volgende bestemming.

Op de rand van de getijdenzone lopen wulpen. Ze doen mij meteen denken aan de titel van de roman van Maarten ’t Hart Een vlucht regenwulpen.
Ik fotografeer de dichtstbijzijnde wulp en bekijk het resultaat. Het is of de vogel wist dat hij op de foto ging. Een poot gaat in de lucht en de lange bek is net niet ondergedompeld in het zilte schuimwater.  Witte accenten  in zijn donkerbruine verenkleed lichten op in de ochtendzon.

Raar hoe de adem van de zee je hoofd verlicht en je overpeinzingen toch alle kanten uitstuurt. Maarten ’t Hart uitte zich een tijdlang als travestiet. Hij zag er veel beter uit in zijn vrouwenplunje. De hoge stelten van de vogel doen mij denken aan naaldhakken. Ik bedenk ter plekke een haiku bij mijn foto:

De wulp heeft iets wulps
Tippelen over het strand
Als een lichtekooi
 
Tegen de wind in is achter mij een strandschuimer genaderd met zijn straathond. Het dier rent recht op de troep vogels af. De wulpen vluchten.