Ze was niet de mooiste, want ze was de lelijkste.
Ze was niet de leukste, want ze was de stomste.
Ze was niet de slimste, want ze was de domste.
En ze zat in de derde klas van de middelbare school een half jaar naast mij omdat ik daarvoor koos.

Chantal Bierenbroodspot* heette ze. Die naam alleen was al reden voor een pest-geschiedenis, zo zou blijken. Ook haar houding was er één van "help, wat doe ik hier?". Haar kleding schreeuwde "outcast". En haar zwarte priemoogjes in het bleke gezicht stonden iedere dag in alarmstand.

Twee jongens in de klas, met een bijna professioneel oog voor potentiële slachtoffers, hadden haar direct in de gaten. Chantal moest het eerst alleen ontgelden in de pauzes, later op elk moment van de schooldag. Haar tas werd door de gang geslingerd, van de eerste verdieping in de kantine naar beneden gegooid, leeggeschud zodat maandverband door de gang vloog. Als zij naar het toilet ging, stonden Reinier en Harald achter de deur te wachten om haar na te lopen en te roepen hoe ze stonk. Haar fietsbanden werden lek gestoken, haar jas verstopt, haar haren uitgetrokken en haar veters aan elkaar gebonden, zo strak dat zij ze alleen nog kon doorknippen om toch naar huis te kunnen. En niemand deed daar ooit iets aan.

Het moet na een half jaar zijn geweest, dat voor mij de maat vol was. Ik was geen held, integendeel. Ik was zelf een stille, mijn vrienden van de middelbare school heb ik na het examen nooit meer gezien. Maar die dag, toen Chantal in de les van tafel naar tafel werd gestuurd zodat ze naast niemand kon gaan zitten en de leraar slap en machteloos keek naar wat er gebeurde (zoals al zijn collega’s), deed ik mijn mond open en zei dat ze naast mij kon zitten.

De vriend die altijd naast me zat keek me met open mond aan en verhuisde naar degene die vanaf dat moment zijn beste vriend werd. Chantal schoof naast me in de bank en fluisterde ‘Dankjewel’. Vanaf die dag werkten we samen in de les. Het pesten in de klas stopte, maar in de gang en op het schoolplein keek ik nog steeds weg. Mijn actie werd besproken in de lerarenkamer en ik heb alleen de leraar in die bewuste les gezegd wat ik van hen vond. Zo denk ik nog steeds over alle leraren, juffen en meesters en hun pestprotocollen.

Niet helemaal toevallig vond ik Chantal onlangs op Facebook. Ik ben een online speurder, ik vind alles van iedereen. Ze is getrouwd met een man die twee jonge kinderen heeft, zag ik. Geen kinderen voor haar. Ik mailde haar of ze hierover wilde praten met me, want de herbeleving speelt ieder jaar wel enkele dagen door mijn hoofd en verdwijnt nooit helemaal. Ik kreeg geen antwoord. Over Reinier en Harald heb ik nooit iets kunnen vinden.

* Om privacyredenen heb ik haar een andere naam gegeven. Reinier en Harald bestaan echt. Ook bij jou.