Achter in de klas, verstopt achter een stapel boeken probeerde ik zo onopvallend als mogelijk de dag door te komen. Als ze me zouden zien, zou het pesten weer starten. De wonden van vorige week en de tranen van gisteren waren nog niet gestopt. Waarom ik… Waarom? Ik vroeg het mezelf keer op keer af. Waarom was ik nou altijd de pispaal van de klas. Vaak bleef het bij onschuldig schelden, tenminste onschuldig zo noemde mensen in mijn omgeving het. Maar wat zij niet weten; ook schelden laat wonden achter en drukt een stempel op de rest van je leven.

6 September 1999 - De eerste dag in groep 8

Het was 6 September 1999, de eerste schooldag van groep 8, eindelijk het laatste jaar op de basisschool. Ik kon niet wachten om hier nooit meer terug te hoeven komen! Het pesten zou dan vast verleden tijd zijn. (Beter weet ik nu...) Van mijn ouders had ik een nieuwe fiets gekregen in de vakantie, en trots reed ik hiermee naar school. Even had ik het gevoel dat ik de wereld aankon en dat het dit jaar vast een prettig laatste jaar zou zijn. We zijn immers allemaal weer ouder en verstandiger. Aangekomen op school, parkeerde ik mijn fiets. Controleerde extra goed of mijn slot vast zat, voordat ik mezelf probeerde aan te sluiten bij mijn klasgenoten. Ik wilde wel, maar het was meteen duidelijk dat ze nog steeds geen behoefte hadden aan mijn contact. Ik voelde me heel klein worden en kon nog maar net mijn tranen in bedwang houden. Ik wilde niet huilen, niet op de eerste schooldag. En ze hadden al genoeg tranen van mij verspild, afgelopen jaren, deze actie kon er ook nog wel bij.

De schooldag ging voorbij, zo nu en dan scholden ze me uit met Sawiet beukte ze tegen me aan, maar vooral negeerde ze me. Ik probeerde me sterk te houden. Dit lukte me aardig, tot het moment dat ik de fietsenstalling binnenliep. Op de plek waar vanmorgen nog mijn nieuwe fiets stond, stonden nu enkel nog maar de fietsen van andere leerlingen. Ik liep door de fietsenstalling, met de gedachten dat ik wellicht mezelf vergist had over de plaats, waar ik mijn fiets geparkeerd had. Maar mijn gloednieuwe fiets was nergens te bekennen: Hoe zou ik dit aan mijn ouders moeten uitleggen. Dit was ook meteen mijn breekpunt. Ik kon mijn tranen niet langer bedwingen. Een luid gelach ontstond achter mij, toen ik achterom keek zag ik een groepje van 5 kinderen uit mijn klas smoezen, kijken en vervolgens naar de andere kant van het plein wijzen. Waar wezen ze naar? Ik liep richting de uitgang van de fietsenstalling en voelde de grond onder mij wegzakken. Op het plein lag mijn nieuwe fiets, ik zag dat Almar boven op het voorwiel sprong en Colinda met een stok smerigheid op mijn zadel en trappers smeerde. Wat het was kon ik van een afstand niet zien, maar toen ik erheen rende zag en rook ik, dat aan de stok hondenpoep zat. En inmiddels niet alleen meer aan de stok, maar ook aan mijn fiets.