Eenzaam. Verlaten. In duister gehuld. Het was precies zoals hij het zich voorgesteld had. De man keek nogmaals om zich heen om te controleren of hij echt alleen was. Er was niemand. Uit zijn binnenzak pakte hij de speelkaart en schoof deze tussen de planken van het verrotte tuinhekje. De joker. Vanavond zou de landelijke recherche er een nieuwe case bij krijgen. Weer een afgebrand huis. Weer een joker.

De dikke laag spinnenwebben maakte dat de buitenlamp moeite had de oude voordeur te verlichten. Luid klopte hij op de deur. Hij haatte dit moment. Te veel risico. Maar hij moest zeker weten dat er niemand in het huis was.

Even later liep hij naar de bosjes waar hij eerder de grote gasfles verstopt had. Zijn hart bonsde van opwinding. Weinig dingen maakten hem zo enthousiast als explosies.

Met een steen sloeg hij de ruit van de woonkamer is en hij stapte naar binnen. De muffe geur bevestigde dat hier al lang niemand was geweest. Hij zette de gasfles neer in het midden van de kamer en draaide deze voorzichtig open. Hij snoof. Wat hield hij van die geur. Het kleine vonkje van zijn zilverkleurige aansteker stak het waxinelichtje aan, die hij even verderop zette.

Het zou ongeveer vijf minuten duren voordat het huis in een vuurbal zou veranderen dacht hij. Vol verwachting ging hij veilig achter het tuinhekje staan. Hij keek weer na de joker. Hij wist dat de joker trots op hem was.

Vanuit het huis klonk het gehuil van een baby. Een ijskoude scheut paniek schoot door zijn lijf. Dit kon niet waar zijn. Welk monster liet zijn baby achter in een verlaten huis? Hij moest iets doen. Hij was geen kindermoordenaar. Grijnzend keek de joker hem na terwijl de man het huis in rende.