Angstig gaan mijn vingers langs de stevig aanvoelende kaart die ik zojuist liggend op mijn kussen heb gevonden. Op de voorzijde een afbeelding van de joker en op de achterzijde in sierlijke letters geschreven: 'Degene die ik zoek ben jij!’. 
Sierlijke letters die niet passen bij de meedogenloze acties van De Jokers, de bende die heel de stad in zijn greep heeft met een spoor van gruwelijke liquidaties. Kenmerkend zijn de ingekerfde joker lach en gekruiste armen op de borst met de jokerkaart in de handen. 
Welk gevaar ben ik? Een hardwerkende man en eigenaar van een klein succesvol vastgoedbedrijf.

Gewapend met de kaart op zak en informatie vanuit mijn zakelijke netwerk, van iets te getatoeëerde met goud beklede mannen, storm ik La Casa binnen. La Casa is een Italiaans restaurant in het centrum dat naar verluidt het hoofdkwartier is van De Jokers. Mijn lichaam wordt direct tegen de grond gesmeten. Momenten later bijkomend, bont en blauw met kapotte lip en vastgeketend op een stoel in een muffe donkere achterruimte van het restaurant.

Een sierlijk vrouwelijk silhouet is te aanschouwen in het felle licht van de zojuist opengeslagen deur. ‘Dit is een vergissing, vergeef me mijn onverwachte binnenkomst', stamel ik terwijl mijn ogen vechten tegen het licht. Onverwachts komt ze naar mij toe gerend, valt op haar knieën om mij intens te omarmen. Gewennend aan het licht met de vrouw mijn hals kussend klemmend om mij heen herken ik iets in haar geur, haar zwarte gegolfde haar. ‘Lucilla?’ stamel ik. De vrouw waar ik zo gek op ben sindsdien wij aan het daten zijn zit op haar knieën me diep doordringend aan te kijken. ‘Ik ben het inderdaad, ik wist geen andere manier om uit te leggen hoeveel ik van je hou en je voor altijd in mijn leven wil hebben.’