Toen Roger na een stormachtige nacht wakker werd, zag hij dat hij in een oerlelijk mens was veranderd. Naakt lag hij vastgeklemd in de holle boomstam op een bed van nat mos en probeerde om zijn pootjes te bewegen. In plaats van zes, waren het er twee en hoe hij deze poten ook bewoog, hij bleef maar tegen de binnenkant van de boomstam aan beuken. Zijn harde pantserlijf had plaatsgemaakt voor zacht vlees en als hij probeerde te verliggen dan liet het rottende hout diepe krassen achter in de dunne huid. Roger knipperde met zijn ogen en staarde door de opening van de boomstam naar de ineens zo kraakheldere buitenwereld. De eerste zonnestralen piepten door het dichte bladerdek en lieten de regendruppels die aan de varens hingen glinsteren in het zonlicht.

Hoe heeft dit nu kunnen gebeuren? Hij deed een laatste poging om zich te bewegen. Met die andere dikke poten - het hadden boomstammen kunnen zijn - die aan zijn bovenlijf vastzaten, duwde hij hard tegen het hout boven zijn hoofd, maar het maakte niet uit hoe vaak hij het ook probeerde, het hout gaf niet mee. Roger dacht aan de taak die hij vandaag uit diende te voeren en hoe hij die in deze staat nu in hemelsnaam voor elkaar moest zien te krijgen. Hij begroef zijn hoofd in het hout en ontblootte bij gebrek aan kaken het gebit om verder te werken aan de gang die hij gisteren begonnen was. Hij boorde zijn tanden in de boomstam, schraapte de bovenlaag eraf en vermaalde het mengsel van hout, vocht en schimmel met zijn eigen speeksel tot pulp, alvorens het na drie seconden weer uit te spugen. Wat een ellende, dacht hij mismoedig, zelfs het hout smaakt vies.