Er klopt iets niet.
Zojuist trippelde ik nog ondersteboven langs het plafond en nu lig ik op mijn … rug?
Waar is het schild gebleven dat me normaal gezien tegen de gevolgen van dit soort duikelingen beschermt?
Met mijn ogen tast ik mijn lichaam af. Geen zes kriebelpoten maar vier grijparmen en een hoofd op een steel dat gemakkelijk kan draaien. Alles aan mij is opgeblazen en overtrokken met een dun velletje - waar komen trouwens al die woorden vandaan?
Ik hoef niet met mijn pootjes te spartelen om me om te draaien. Ik kan gewoon mijn bovenste helft oprichten en zelfs op een paar van die grijparmen gaan staan. Er trekt een rilling door mijn ledematen en op mijn velletje verschijnen kleine bolletjes.

Instinctief ga ik op zoek naar een plaats die beschutting geeft. Maar waar berg je zo’n groot en onhandig lijf?
Onwennig kijk ik om me heen. De ruimte waarin ik me bevind, wordt grotendeels in beslag genomen door een soort langwerpige stellage, afgedekt met een zacht uitziend weefsel. Ik loop ernaar toe en sla het open. Vlij me op de verende onderlaag en trek het weefsel over me heen. Het trillen stopt en nieuwe woorden stromen mijn hoofd binnen. Donker, veilig, behaaglijk.

Plotseling voel ik hoe kriebelpootjes langs mijn benen naar boven lopen. Verbaasd zie ik hoe even later een kevertje tevoorschijn komt. Ter hoogte van mijn hoofd stopt het, wappert even met zijn rode schildjes en kijkt me bevreemdend aan. Dan heft het vertwijfeld twee voorpootjes op. Alsof het zeggen wil: waar ben ik nu in vredesnaam in terecht gekomen?