De koninginnenpage

In de gedauwdruppelde moestuin zit een jongen met een blond pagekapsel gehurkt bij de dille en de peterselie. Hij fluisterpraat in zichzelf en kijkt af en toe gespannen om hem heen. Als zijn blik langs mij heen glijdt, vallen meteen zijn ogen op. Rode irissen onder een blauw ooglid.
Hij ziet mij niet, ik kom hier al zo lang in de moestuin, dat ik ermee vergroeid ben.
‘Thijmen, luister naar me, alsjeblieft.’
Ik kan niet zien tegen wie hij praat.
‘Thijmen, je moet het niet doen.’
De jongen houdt zijn hoofd dicht bij de peterselie en lijkt te luisteren.
‘Ik weet dat je geen tijd hebt om te praten, omdat je liever dooreet, maar het is het niet waard. Geloof me.'
Hij neemt een rups in zijn hand die op de peterselie zat en op weg leek naar de dille. Zachtjes blaast hij over het beestje heen.
‘Ik dacht echt dat het plan goed was. Extra veel eten, zodat ik niet in een vlinder, maar in een mens zou veranderen. En zoals je ziet is dat gelukt.’
De hand houdt hij bij zijn oor.
‘Waarom het dan geen goed plan is? Omdat de mensen niet zo tolerant zijn als ik dacht.’
Hij pakt een stengel kervel uit het vak ernaast en kauwt er op.
‘Sorry, ik dacht er niet bij na dat dit jouw avondeten is. Je hebt gelijk.’
Van de kervel scheurt hij wat blaadjes af en legt het op zijn hand naast de rups.
‘Ik zat gisteravond televisie te kijken en zag boten in alle kleuren van de regenboog met zoenende mannen erop. Wat zeg je? Ja, paradijselijk. Maar de stem van de tv zei dat dit onnatuurlijk is, die smeerpoetserij moest meteen de kop omgedraaid.’
De rups probeert zijn kop achter zijn achterlijf te verbergen en de jongen voelt met een hand langs zijn eigen hals. Ik zie twee voelsprieten uit zijn blonde haren naar boven steken.
‘Weet je, de mensenwereld is net zo gemeen als hier in de moestuin.’
Hij tilt de rups op, en strijkt met zijn voelsprieten zachtjes over het grasgroene lijfje. Met die prachtige zwarte en oranje kleuren.