Mijn hoofd bonst door de combinatie van champagne en paracetamol. Paracetamol om mijn angst te onderdrukken. Had een keer ergens gelezen dat het hielp. Champagne voor ik de lucht in ga. Mijn luchtdoop, zogezegd. Om me heen kwebbelende mensen die lachen en plezier hebben. Zouden ze nog zo veel plezier hebben als ze met een snelheid van honderden kilometers per uur omlaag storten. Een rilling loopt over mijn rug en voor de zoveelste keer vraag ik me af hoe het ze is gelukt me over te halen mee te gaan met de taxi drone. Tuurlijk in ruil voor een jubelend artikel over deze nieuwe manier van vervoer. Ik slik iets weg en beweeg me met lood in de schoenen met de anderen naar de parkeerplaats waar tien drones klaar staan. Gelukkig zijn er geen bergen.
De drone piloot legt een hand op mijn schouder. ‘Heeft u er zin in? Niet nerveus? ‘
‘Het gaat, ‘antwoord ik behoedzaam. Er staat een laagje zweet op mijn rug.
‘Oke, ‘zegt hij opgeruimd,’ zo meteen gaat u zitten in de drone en gaat u een vlucht maken van tien minuten. ‘
Hij knipoogt. Mijn benen zijn van rubber.’ Heeft… eh… de drone geen problemen? ‘
‘Nee, ’is het antwoord, ‘hij is getest en veilig. ‘
Hij opent de deur en wijst naar het kleine stoeltje.’ Gaat u zitten en geniet van uw vlucht. Niet aan het deurtje hangen want als die afbreekt moet u hem kopen. ‘
Hij lacht hard om zijn eigen grap.
Ik stap naar binnen en kijk door de grote voorruit. Hij sluit de deur en doet een paar stappen achteruit. Een trilling loopt door de drone en opeens voel ik de sensatie dat ik opstijg. In een mum van tijd zit ik op een paar honderd meter en zie de grond onder me langs schieten. Ik weet niet waar ik om me heen moet kijken. Het is sensationeel. Het stoeltje zit best comfortabel. Een triomfantelijke kreet rolt over mijn lippen. Verdorie. Ik vlieg!! Ik scheer over een snelweg en zie beneden mij hoe een rij auto’s bumper tegen bumper opschuift in een eindeloze rij.
Mijn hart bonst van opwinding. Ik kijk opzij en zie een drone naast me vliegen. De vrouw steekt lachend haar duim op. Ontspannen leun ik in de stoel en kijk om me heen. Ik hoop dat ik nog lang mag genieten van deze vlucht. Ik ben teleurgesteld als ik sneller dan gedacht weer op de parkeerplaats sta en het deurtje wordt geopend.
‘En ? ‘
‘Ik wil nog een keer. ‘