Mijn aandacht wordt gegrepen door de video in de etalage. Het scherm heeft een diepblauwe kleur met lichtgevende wolkensluier en enkele blinkende sterren omringd door een fluorescerend warm paars licht. Op de voorgrond zijn roestbruine, op bergtoppen lijkende silhouetten met een gouden rand zichtbaar. De beelden worden ondersteund door de soundtrack van de film Interstellar. 

Een warme voice-over stem zegt: ‘Dit is de Mystic Mountain, voor het eerst ontdekt door de Hubble-ruimtetelescoop.’ De schoonheid van de beelden benemen mij de adem en ik blijf betoverd naar de film kijken. 

De camera zweeft dieper in het beeld en komt langzaam dichterbij een vage blauwe punt. De voice-over gaat verder: ‘Dit uitzicht, dat bekendstaat als De Pale Blue dot, dankt zijn naam aan de foto genomen in 1990 door ruimtesonde Voyager.’

Ik ben inmiddels volledig door de video in beslag genomen. Weer zoomt het beeld in, nu op een horizon met een halfronde groen verlichte atmosfeer met daaronder fonkelende lichtjes die beneden in het scherm verdwijnen. 

Het uitzicht heeft een hypnotiserend effect en ik registreer nauwelijks dat de voice-over zegt: ‘Uw drone vliegt over de baan van de ISS met zicht op planeet aarde.’ Mijn zintuigen willen meer. 

Alsof de drone mijn gedachten kan lezen, zoomt de camera uit, het lijkt alsof ik in de cabine zit. Ik ben omgeven door veel glas met in het midden een digitaal dashboard. Wanneer ik naar het linker pijltje op het bedieningspaneel kijk, draait de drone automatisch naar het linker ISS-uitzicht. 

Tot mijn verbijstering realiseer ik mij, dat ik met mijn ogen de drone kan besturen en zo ons universum zelf kan ontdekken. Mijn ogen sturen naar rechts en zweef heel dicht over de gele oppervlakte van Mercurius, ik kan het bijna aanraken. 

Ik wil doorvliegen, maar de voice-over zegt: ‘Maak je klaar voor terugkeer naar planeet aarde.' Nog voordat ik in paniek kan raken neemt de drone de besturing weer over, ik word door de  zwaartekracht zachtjes in de stoel gedrukt en de rustgevende muziek van Interstellar zwelt weer aan. De drone landt bijna onmerkbaar en met een zacht piep, piep, piep schuift de deur links van mij open.

Ineens sta ik weer voor de etalage met het videoscherm. Er komt een golf van verdriet over mij heen. Ik had nog wel langer willen blijven. 

Rechtsonder in de etalage knippert de tekst, boek hier je drone-taxi door het universum.