UKV's van de week: Circusleed en EMAIL

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Bob Faber - Circusleed

10 februari

Jarenlang maakt Jochem furore als trapezewerker, totdat een val hem bijna noodlottig wordt. Sindsdien vermaakt hij jong en oud als circusclown. Met zijn grote flapschoenen haalt hij als koorddanser malle fratsen uit. Als hij tijdens zijn act van het slappe koord valt, voeren twee toegesnelde circusartiesten hem per brancard af. Tot hij er met veel hilariteit net voor de pisterand weer afspringt. Behalve die ene middag. Nadat hij van het slappe koord is gebuiteld en met de draagbaar wordt afgevoerd, komt hij tot ieders verbazing niet meer overeind. Niet veel later overstemt het circusorkest het geluid van de traumaheli.

Cecile Koops - EMAIL

13 februari

‘Hi mam. Ik heb een vergadering in Brussel en kan niet lang spreken. Mag ik je morgen bellen?’ Terwijl hij luistert, bladert Adam door zijn papieren. ‘Een email?’ Hij bekijkt het mailoverzicht op zijn telefoon. ‘Niets ontvangen, dat komt morgen wel, ik heb nu geen tijd.’ Hij verbaast zich erover dat zijn moeder van negentig per se wilde leren hoe internet werkt. Ze zal wel iets verkeerd hebben gedaan. De volgende ochtend opent hij vol ongeloof de brief op zijn deurmat. In de envelop met postzegels zit de uitgeprinte email van zijn moeder.

Ruth Rust - Leedvermaak

10 februari

Je duwt me venijnig in de rug wanneer je me voorbij loopt. Geen sorry, zelfs geen blik! Ben ik onzichtbaar?! roep ik je toe in m'n hoofd. De manier waarop je voorkruipt aan de viskraam doet vermoeden dat je me wel degelijk hebt gezien. Je hooggehakte hielen plant je vlak voor me in de grond. Bijna landt m'n neus in de haren van je bontjas. Ik huiver. Boven ons cirkelt een meeuw, luid krijsend alsof ook zij me uitlacht. Plots landt er een dikke witgroene klodder midden op je vacht. Ik lach. De meeuw ook, en niet om mij.

Ingrid de Jong - AFRIJDEN

9 februari

‘Wat heb je fout gedaan?’ vraagt mijn oudste broer. De ondertoon verraad zijn duivels genoegen. ‘Dat wilde de examinator niet zeggen, ik weet niet waarom ik faalde.’ ‘Wat dan? Trapte hij op de rem of nam hij het stuur over?’ ‘Nee, niets van dat.’ ‘Hij heeft je toch niet zomaar laten zakken?’ ‘We hadden alleen een discussie over het wel of niet richting aangeven. Ik volgde precies zijn instructie: neem de volgende afslag.' ‘Oké?’ ‘Nadat ik de afslag had genomen, zei hij dat ik de richtingaanwijzer niet had gebruikt. Ik protesteerde, niemand doet dat meer. Dat is niet woke.’

GRIJZE ZORGEN - Robert van der Meulen

13 februari

‘Ik red me nog best,’ zegt ze. ‘Hoewel, ik ben wel lelijk gevallen. Daarom ben ik een poosje in Enschede, bij mijn dochter. Ze zorgt goed voor me. Toch wil ik gauw terug naar Spanje want het is hier altijd grijs. Ik heb daarom een beetje een hekel aan Nederland gekregen. En waar je een hekel aan hebt daar moet je niet te lang blijven zei mijn man altijd. Ach, ik moet niet zeuren. Mijn dochter en ik houden erg van elkaar. Lastig. Want waar je van houdt daar moet je niet te lang blijven zei mijn man altijd.’