Ik ben geen moeder, en al helemaal niet een moeder van een tweeling. Maar wat mij wel opvalt, bij mijn moeder (van 4 kinderen), is dat zij soms in een keer alle namen kan noemen van haar kinderen. Dit doet ze dan altijd in dezelfde volgorde (van leeftijd, oudste eerst e.d.) Maar dit is op zeldzame momenten en niet elke keer. Meestal hadden we samen iets uitgevreten... Ik stel het me ook zo voor, als je er steeds voor kiest om ze op dezelfde manier weer te geven (zoals standaard Boaz en Aliza) dan zijn ze meer een eenheid dan twee individuen. Alsof ze altijd samen zijn. Als dat ook een groot deel is van het verhaal, altijd samen zijn, dan zou ik kiezen voor een standaard. Maar als het juist belangrijk is dat ze zichzelf als individuen ontwikkelen, dan is het belangrijk om er juist verschil in aan te brengen. Maar dit zijn slechts mijn gedachten erover. Ik hoop dat je er wat mee kan.

Ik stel het me ook zo voor, als je er steeds voor kiest om ze op dezelfde manier weer te geven (zoals standaard Boaz en Aliza) dan zijn ze meer een eenheid dan twee individuen. Alsof ze altijd samen zijn. Als dat ook een groot deel is van het verhaal, altijd samen zijn, dan zou ik kiezen voor een standaard. Maar als het juist belangrijk is dat ze zichzelf als individuen ontwikkelen, dan is het belangrijk om er juist verschil in aan te brengen.

Vind ik een mooie overdenking. Aan de andere kant, als ik denk aan mijn dagelijks leven, en alle paren die ik daarin ken, dan merk ik dat die altijd op dezelfde volgorde uitgesproken worden. Door mij maar ook door mijn omgeving. Mijn broer en ik worden bijvoobeeld altijd op dezelfde volgorde genoemd (maar we zijn geen tweeling), maar 't gaat ook zo met echtparen die ik ken. Dus als je het mij vraagt is het het meest voordehandliggend om ook jouw tweeling een standaardvolgorde te geven (waar je best een keer van mag afwijken, dat zal dan opvallen: dat kun je misschien ergens in je verhaal gebruiken uit effectbejag.) PS: Mijn tweeling in mijn verhaal heeft een standaardvolgorde. Daar heb ik nooit over nagedacht, dat is vanzelf gegaan.

Het valt inderdaad op als je zo'n standaardvolgorde omdraait. Mijn dochter heeft het bijvoorbeeld vaak over "Janneke en Jip" (steeds minder wel, jammer) en dat klinkt grappig omdat iedereen zo gewoon is aan "Jip en Janneke".

Hekate, zou dat al haar taalgevoel zijn? Ja..., eerder dan Ji... Het is zomaar iets dat bij mij opkwam. Het kan ook zijn, doordat zij Janneke als laatste van je hoort en zij daarmee begint, dus: Janneke en Jip Sorry MyrShalom voor het inbreken in je topic.

Ja ik merk zelf ook dat ik "stellen" (man/vrouw, broer/zus, vrienden/vriendinnen) in mijn omgeving vaak in dezelfde volgorde benoem. Dat was ook één van de redenen dat het me ineens opviel dat ik de ene keer Boaz en Aliza schrijf en de andere keer Aliza en Boaz. De tweeling in het verhaal is twee jaar oud, dus nog wel echt een "eenheid". Op die leeftijd gaan ze tenslotte nog niet zonder elkaar op stap maar zijn ze gewoon steeds beiden bij hun moeder. Denk dat ik het maar ga veranderen in een vaste volgorde. Het verhaal ligt op dit moment bij 8 proeflezers, ben benieuwd of het hen ook opvalt.

Acht! Toe maar. Sterkte ;)

Negen inmiddels ;)

Diana, bedankt voor het compliment. :) MyrShalom, ik ben benieuwd wat daar uit komt. Ik moet eerlijk bekennen dat dit iets is waar ik weinig/ niet bij stil sta, met die namen en zo. Het is interessant om erover na te denken.

Onze kleinkindjes zijn een tweeling, een jongetje en een meisje. Meisje eerst geboren: dus haar als eerste noemen. Logisch toch?

Ik noem namen ook altijd in een vaste volgorde. Even hardop lezen en horen wat het beste bekt.

Ik merk dat ik heel erg gewend ben om eerst de man te noemen en daarna pas de vrouw. Ik zou dan ook sneller Boaz en Aliza zeggen dan omgekeerd. Maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Het moet eigenlijk gewoon een automatisme zijn: zeg je liever Boaz en Aliza of Aliza en Boaz? En ik zou me gewoon het hele boek door aan die volgorde vasthouden. Dat leest ook prettiger voor de lezer: op een gegeven moment wordt het op die manier ook een automatisme voor de lezer om de namen op die volgorde te noemen en blijven de namen en de combinatie ervan beter in zijn of haar hoofd hangen.

Bij mij in de familie zeggen we eerst de naam van degene die als eerste in de familie was. Dus eerst Tante + Oom als de oom aangetrouwd is, en Oom + Tante als de tante aangetrouwd is. Bij tweelingen zou ik dat ook zo doen, of in ieder geval een vaste volgorde aanhouden, voor de herkenbaarheid, want vaak gaan personages maar 1 boek/serie mee, je komt ze als lezer verder nooit meer tegen in je leven.