De perfecte beginzin

Kijk daar heb je wat aan. http://www.schrijvenonline.org/schrijftips/de-per… Bezig met een hardboiled detective waarbij het karakter en het verleden van de hp de lezer moeten blijven intrigeren. Ik had al een verhoorkamer, een vlieg en een gemorste druppel. Dankzij Thérèse heb ik nu de openingszin(nen). 'De vlieg snelde met korte kordate bewegingen over het tafelblad, richting de gemorste druppel. Koffie, met melk en suiker. Intuïtie. Een harde klap. Frustratie. 'Wilt u de vraag nog eens herhalen?' Ik sloeg mijn armen over elkaar. Voor me lag de vermoorde onschuld. Tegenover me zat vertwijfeling.' Dank, Thérèse :) :thumbsup: Ook een beginzin, of beginzinnen, die je hebt aangepast?

21 februari 2015 - 0:42

Permalink
Ja ja, het is ook een andere betekenis, letterlijk genomen. Maar het gaat natuurlijk om het onvoelbare vloeibare. De vlieg bewoog snel over het tafelblad. De overweging van het risico en de inspanning. Die gemorste druppel koffie met vooral teveel suiker. Een harde, maar gemiste slag uit het niets. 'Wilt u de vraag nog eens herhalen?' Ik sloeg mijn armen over elkaar. Voor me lag die zogenaamd vermoorde onschuld, maar tegenover me zat alleen maar een brok vertwijfeling. 'Nou, en, ...' &c De ideale beginzin voor een houtdief begint dus met 'de vlieg'. Tsk. Hoe kan het ook anders! 'net'??? 'zelfs'??? uhm...?

21 februari 2015 - 1:05

Permalink
Ook een beginzin, of beginzinnen, die je hebt aangepast?
Er is een theorie dat een beginzin nietszeggend mag zijn. Het bewijs is te vinden in 999 boeken van de 1001. Een 'perfecte' beginzin is altijd aangepast en om die reden niet perfect.
Er is een theorie dat sommige reacties voortvloeien uit grenzeloze verveling.

Maar wat is je punt?
Ook een mooie openingszin. Uit het boek; "De ziener is smaakloos blind" als je dit iets zegt. Omdat de koning het niet begrijpt trekt hij een botte sabel. Dus je wil als TS graag openingszinnen van anderen lezen en daar een waarde aangeven? Dat is zo ernstig saai. Of wil je tientallen citaten? Nog saaier. En dat is precies wat perfect is. Saai!

Omdat ik begin met het schrijven van een kort verhaal zonder dat ik weet wie de personages zijn of überhaupt hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen, begin ik best vaak met een sterke beginzin. Ik heb een idee van een situatie, dan komt de setting, personages krijgen onderweg een naam. Van daaruit ga ik verder. Als het verhaal eenmaal af is, ga ik schrappen. Vaak ontdek ik dan, dat ik minstens de eerste alinea kan verwijderen. Daarin ben ik blijkbaar nog zoekend geweest. Toch houd ik wel vaak die eerste zin. Datzelfde geldt voor de titel, die heb ik vaak te pakken zodra ik begin. Zo'n titel is vaak kort, - een woord. Toch voelt die titel als de échte beginzin.

21 februari 2015 - 17:10

Permalink
Maar wat is je punt? Er zit niet 'teveel' suiker in de koffie. Het is gewoon koffie met melk en suiker. De slag was trouwens raak, niet gemist.
Ik vind het niet wat het zou moeten of kunnen zijn. Duidelijk sprake van verschil van stijl en daarom enkel een opinie, geen beoordeling. Overigens vind ik ook melk in koffie een gruwel. Heel erg weeïg en ernstig bah. Maar naast stijlverschil is er ook interpretatieverschil:
Een harde klap. Frustratie.
Lees ik door het woord frustratie als een klap die gemist wordt. Het volgt er immers onmiddelijk op. Als de frustratie ergens anders naar verwijst (of zal verwijzen), zou ik een alternatief overwegen.

22 februari 2015 - 22:18

Permalink
Het doodslaan van de vlieg is een uiting van frustratie..
Aah! Zo had ik het totaal niet, ik herhaal: totaal niet begrepen.
Ik drink mijn koffie zwart. Zonder suiker. Gewoon puur. Whisky drink ik zonder ijs, bier uit de fles. Wel rook ik filtersigaretten. Maar wat zegt dat? Juist! Geen reet.
Dit vind ik dan nou weer hele sterke beginzinnen. BAM! Met een vuist op tafel. Zo mag ik het lezen.

23 februari 2015 - 19:47

Permalink
Aah! Zo had ik het totaal niet, ik herhaal: totaal niet begrepen.
Dat vind ik dan weer sterk. Dat kwetsbare.
Dit vind ik dan nou weer hele sterke beginzinnen. BAM! Met een vuist op tafel. Zo mag ik het lezen.
Nou, nee. Niet meer dan een glimlach, schouderophalen en wat archetypische clichés strooien. Het beste schild tegen frustraties. Men is er vaak blij mee. Dat dan weer wel.

De eerste zin zie ik meer als het begin. Dat kan een zin zijn, een alinea, twee pagina's, drie hoofdstukken. De kern van de zaak is m.i. een toon zetten, prikkelen, de lezer in de juiste mindset / sfeer brengen. Ritme, klank, woordkeus: allemaal van belang om dat te bereiken. Dat betekent niet dat je per se met een bang moet openen. De meeste verhalen doen dat niet. Het onderzoek van Thérèse is aardig omdat het aanzet tot leerzame reflectie. Ik heb geen intentie mijn 'beginzin' standaard in dat format te persen.