#251 De Wolf is terug

Met een zoemend geluid sluit het hek achter hem. Achttien jaar heeft hij dit hek alleen vanaf de andere kant kunnen bekijken, fantaserend hoe de wereld er uit zou zien als hij weer vrij zou komen. Nu staat hij buiten en verloren kijkt hij om zich heen. Is dit nu hoe vrijheid voelt? Hij zou zich euforischer moeten voelen, maar de grenzeloze weidsheid boezemt hem alleen maar angst in. Achttien jaar lang werden de dagen voor hem ingevuld. Alleen de nachten waren voor hem alleen. Nu moet hij zijn bestaan weer zin gaan geven, maar hij heeft geen flauw idee waar te beginnen. Zijn advocaat heeft een vliegticket terug naar Nederland geregeld. Hij pakt zijn tas met schamele bezittingen en gaat op weg. Met een schok raken de wielen het asfalt. Hij ziet het water op de landingsbaan opspatten. Blijkbaar heeft het hier flink geregend. Misschien heeft hij dat nog wel het meest gemist: het Nederlandse weer. Het vliegtuig gaat vol in de remmen en vertraagt zijn snelheid om daarna rustig naar zijn eindbestemming te rijden. Van de vlucht zelf heeft hij niet veel gemerkt. Direct na het opstijgen heeft hij zijn stoel in de slaapstand gezet. De stewardess heeft hem even geleden wakker gemaakt. “Meneer, u moet zich klaar maken voor de landing.” Zodra het vliegtuig tot stilstand is gekomen, beginnen de passagiers om hem heen enthousiast te klappen. Hij ziet het met lede ogen aan. Wat een onzinnige gewoonte. Hij pakt zijn tas en schuifelt achter zijn voorganger aan naar de uitgang. Onderaan de trap snuift hij de frisse ochtendlucht op en loopt naar de aankomsthal. Voor het raam kijken twee mannen met interesse naar de figuur die zojuist uit het vliegtuig is gestapt. Ze kijken elkaar minzaam lachend aan. “De Wolf is terug”.