Als ik hier van 'mevrouw Fabel' gewoon 'Robins moeder' maakt, dan komt het zo over van "haar vader dit haar moeder dat en haar vader weer dit".

Is dat zo? Ik vind juist van niet. Het is meer dichtbij. Kan je er niks tussen zetten wat Robin ervan vindt? Ik neem tenminste aan dat je dit door Robins perspectief verteld, dan heeft die er vast wel een mening over :) wil ze wel verhuizen?

Ik vind het niet erg. Ik heb hele tijd meer moeite met het feit dat Robin een zij is, ik ken alleen mannelijke Robins. :lol:

Als je een tussenweg wilt, kun je eventueel ook voornamen verzinnen voor de ouders. 'Meneer Faber' klinkt meteen zo formeel, maar 'Jan' (bijvoorbeeld) is al wat dichter bij de hoofdpersoon.

Ik vind het niet erg. Ik heb hele tijd meer moeite met het feit dat Robin een zij is, ik ken alleen mannelijke Robins. :lol:

En dat is nu precies de reden warom ik voor Robin heb gekozen. Het is een jongensachtig meisje.

@Silent Dream, Jan, dat is wel wat voor Robins vader. Hij heet tot nu toe Richard en zijn vrouw Ella. Ella mag blijven, het is een charmante chique tuttebel en dat past wel. Richard vind ik nog steeds niet kloppen.

Ik vind het niet erg. Ik heb hele tijd meer moeite met het feit dat Robin een zij is, ik ken alleen mannelijke Robins. :lol:

En dat is nu precies de reden warom ik voor Robin heb gekozen. Het is een jongensachtig meisje.

Handig, zo'n dubbele bodem voor een naam. Hou ik van. :thumbsup:

Kim voor een jongen vind ik ook supermooi.

Niet lang nadat ze het huis bezichtigden, deed mevrouw Fabel een eerste bod. Het bedrag dat ze voorstelde was belachelijk laag, zo zei Robins vader, maar haar moeder had het gevoel dat het een goed idee was om niet met al het geld over de brug te komen. Voor mij leest deze alinea sowieso raar, omdat voor mijn gevoel 'haar moeder' op de moeder van 'ze' slaat, maar haar moeder en ze zijn dezelfde persoon... :confused: Ik ben zelf wel geneigd om alleen maar haar vader en haar moeder te schrijven en zou inderdaad eerder voor een voornaam kiezen dan voor meneer en mevrouw Huppeldepup.

mijn mening is ook Robins moeder. Want als het uit Robins perspectief wordt verteld leest na mijn gevoel mevrouw en meneer niet lekker.

ik gebruik zelf "vader Hartman" en gewoon "moeder" maar ik denk dat dat te formeel is voor jouw verhaal.

Het stukje dat je bedoelt leest toch wel lekker weg, vind ik.

Merci voor de inbreng. Ik heb besloten dat ik iets vaker 'Robins moeder' moet gebruiken. Meneer Fabel en mevrouw houd ik dan voor de scènes die vanuit Robins ouders' perspectief zijn geschreven.

en naast 'Robins moeder' kun je ook variëren met 'haar moeder', 'de moeder van Robin' ;). In mijn verhaal wordt eigenlijk alleen van 'mijn moeder' of 'mijn ouders' gesproken. Ongetwijfeld zullen ze dezelfde achternaam als mijn hoofdpersoon hebben, maar die gebruik ik nooit voor ze. De term 'mevrouw' vind ik niet echt bij haar moeder passen, hoewel haar vader wel een 'meneer' zou kunnen zijn. Maar toch... als ik aan mijn ouders denk, denk ik ook niet aan ze als 'meneer' en 'mevrouw'. Dus ik denk dat het wel goed is om 'meneer' en 'mevrouw' voor die scènes te bewaren die niet uit Robins perspectief zijn.

Als je de ene keer mevrouw Fabel schrijft en de andere keer Robins moeder, lijkt het net of het twee verschillende personen zijn.

Mevrouw Fabel. Zij. De vrouw. De blondharige (?) vrouw. Kan allemaal. Maar wel in een bepaalde zinsopbouw. Bijvoorbeeld: "Mevrouw Fabel gaf haar een blaadje, terwijl de blondharige vrouw enkele woorden mompelde." Dit klopt niet. Het lijkt alsof de blondharige vrouw een ander persoon is. Wat je wel kunt doen is hier "ze" van maken. Dan moet het duidelijk zijn dat het hier over Fabel blijft gaan. Je moet er zelf wat mee expirimenteren. Een uitgebreide uiterlijk- en karakterbeschrijving vooraf maken wil wel eens handig zijn bij andere benamingen.

Je kan een persaonge natuurlijk ook meerdere voornamen geven, bijv. Aart Waus. Dan laat je hem eerst aanspreken met Aart en dan met Waus, dan met Aart Waus, dan met Aa omdat diegene Aart te lang vindt bijv.

Ik vind dat eigenlijk verwarrend. Moet je niet alleen bijhouden hoe elke personage heet, maar ook nog zijn tweede naam en de afleidingen daarvan? En bij Sanders voorbeeld moet je ook nog onthouden dat ze blijkbaar blond haar heeft enzo. Ik vind dat verwijzingen naar personen uit de persoon zelf afgeleid moeten kunnen worden. En als er twee keer een verwijzing vlak na elkaar komt en je daarom een synoniem wil hebben, kun je natuurlijk ook proberen die zin(nen) te herschrijven zodat het niet nodig is...

Als het heel lang gaat over een persoon, kun je in principe één keer zijn/haar naam noemen en daarna gewoon 'hij/zij'. Af en toe weer de naam herhalen, dan blijft het duidelijk. Verder hebben mensen onderling altijd afkortingen voor elkaars namen (zoals "Aa" of "Wa"), dus dat is in dialogen handig, vooral bij langere namen. Ik heb er geen problemen mee als je meerdere kenmerken moet onthouden van een personage, dan betrek je de lezer ook nog actief bij het verhaal. Dan is het niet alleen consumeren. Wat je ook nog kan doen, is het "stijlmiddel" "poeta doctus" aanwenden. Dat is Latijn voor "geleerde dichter". Zij betrekken allerhande wetenschappen in hun verhalen. Een voorbeeld over benoemen is bijvoorbeeld: "dochter van Máxima" als 't over onze toekomstige koningin gaat. Dit is een vrij ontoegankelijke stijl en je schrijft zeker voor elitair publiek. Bij de Grieken en Romeinen kwam dit dus vrij vaak voor en moest je zeker verstand hebben van de stambomen van belangrijke families.