Dat lijkt me inderdaad wel eens leuk om te proberen. Helaas zijn mijn personages wel vrij oppervlakkig, omdat ik slechts korte verhalen schrijf, waarbij hun karakter dus weinig ontwikkeling meemaakt.

Wat ik me nét zat te bedenken: Gisteren trad ik op in een cafeetje in Eindhoven, ontmoette daar een paar mensen, den aarstraks heb ik een aantal van die mensen in één zinnetje beschreven, in het dagboek op mijn site. Toen dacht ik dus: "Die mensen zouden állemaal eens in mijn verhaaltjes kunnen spelen/figureren.

En nog iets, in mijn verhaaltjes zitten meestal één of twee personages, maar er komen dus ook wat figuranten in voor. Het leek me wel leuk om zo'n figurant eens zijn éigen verhaal te geven, en dan het liefst iets dat overeenkomt met het verhaal waarin hij gefigureerd heeft. Dat bijvoorbeeld de hoofdpersonen uit dat verhaal, zíjn figurantjes zijn. :P

Wat een verhelderende berichtenenserie vind ik dit! Ik was van plan een nieuw Forumonderwerp aan te maken, maar met de rijkdom hier kan ik al een stuk verder. Ben verdwaald in de zijwegen van mijn verhaal en wou weten hoe een ander daaruit naar de hoofdlijn weet terug te komen. Mijn personages moeten meer body krijgen, meer achtergrond enz, dan kom ik hopenlijk vanzelf terug bij de hoofdlijn. Dit voel ik nu ik de bovenstaande (tijdloze) berichten heb gelezen. Zoek op SOL en gij zult vinden. Dat heb ik nu goed door. Ik zoek nog even verder, onderweg vind ik zoveel inspiratie dat ik daardoor mischien ook eerder DE hoofdlijn vind. :-) Heb toch nog 3 vragen: Worden jullie wel eens kierewiet van jullie personages zodat je TE veel een personage wordt? Hoe bescherm je je daartegen? Bedenk je dan weer een nieuwe of neem je dan afstand van je schrijven? (Ik zie de datum 6 maart 2005 bij het vorige weggehaalde bericht. Een, voor mij, beladen datum. Ik stond toen vlak voor een borstamputatie, had kanker en wist niet of ik nog lang te leven had. En zie hier... ik leef nog steeds, ik schrijf, ik doe en doe niet! Voel mij opeens erg dankbaar, ook voor deze prachtige SOL site!)

Mijn benadering van personages is een heel gedoe: Als ik personages bedenk, krijg ik eerst een beeld in mijn hoofd. Dat kan van iemand zijn die ik in het echte leven ken, maar ook iemand die niet bestaat of een foto van iemand die ik niet ken. Vervolgens maar ik een soort van profiel van die persoon, gewoon wat van die vriendenboekjesgegevens, een biografie, de medische geschiedenis en een psychologisch profiel (persoonlijkheid? trauma's? persoonlijkheidsstoornissen? eventueel andere psychische aandoeningen?). Als ik van alle personages een beeld en zo'n profiel heb (dat duurt een tijdje voordat ik het af heb) begin ik met het schrijven van een scène. Als ik de scène heb uitgeschreven, bekijk ik de scène door de ogen van alle personages en probeer ik me in ze in te leven. Klopt hun reactie? Klopt de manier waarop ze over de situatie denken? Als er iets niet klopt, pas ik dat aan in de scène. Soms verzin ik ook dat een van mijn personages iets doet waar ik nog geen verklaring heb, gezien het profiel dat ik van ze heb opgemaakt. Dan ga ik kijken of het gedrag door iets te verklaren valt wat ik nog niet direct op heb geschreven. Als ik niet voldoende overtuigd word, ga ik naar wetenschappelijke artikelen zoeken die dit gedrag kunnen bevestigen. Als het gedrag nergens uit voortkomt en ook niet wetenschappelijk verklaard kan worden, schrap ik die actie. Alleen als het echt de moeite waard is, verander ik iets aan het profiel van het personage. Uiteindelijk heb ik hele dossiers over mijn personages. Alleen enkele personages hebben geen dossiers, maar zij hebben nooit een grote rol. Geen wonder dat ik zo lang doe over het schrijven van een boek! Maar daar tegenover staat weer dat research tot betere personages kan leiden. Daarnaast kun je er flink wat informatie mee opdoen.