Bedankt voor het lezen en de reacties zover. Dit was een experiment, en waarschijnlijk niet helemaal geslaagd, maar ik wacht nog ever meer reacties af voor een definitieve conclusie.

Leuk dat mijn verhaal zoveel los maakt. Ondanks dat het veel vragen oproept, zijn jullie in het algemeen lovend in de kritieken. Dat is, denk ik een groot compliment. Hartelijk dank voor de tijd die jullie in het lezen en in jullie reacties hebben gestopt. Ik was vooral blij verrast met de ludieke invullingen van Johanna. Volgens mij moeten we haar vaker in het duister laten tasten :lol: Nu er met lijfstraffen wordt gedreigd kies ik eieren voor mijn geld en zal ik in de volgende post het verhaal plaatsen zoals het er ongeveer oorspronkelijk uitzag. Het was te lang, maar het lukte me niet te bezuinigen op de zinnen, dus uiteindelijk besloot ik de hele eerste alinea weg te laten. Ook omdat ik eigenlijk best blij was met wat toen mijn openingszin werd. Ik had ook nog een versie met de 'uitleg' aan het eind, maar die vond ik zelf qua opbouw een stuk minder. Enfin, wie nog een keer de moeite wil nemen het te lezen en van commentaar te voorzien ben ik bij voorbaat erg erkentelijk.

De eerste (oorspronkelijke versie) Hoog boven onze hoofden woedde een voortdurende oorlog. Onze bio-drones probeerden met chemicaliën gaten te branden in de beschermende virtuele stolpen die rond de bewoonde gebieden door de mensen waren opgetrokken, intussen bestookt door hun stoorzenders en gewapende UAV’s. Behalve het alarm, dat een paar keer per dag klonk, merkte je in de stad weinig van al dat geweld, maar dat betekent niet dat er niet gestreden werd. Ik zag haar voor het eerst onder een tafel in de aula van onze school. Het alarm was weer afgegaan. Iedereen wist inmiddels wat dat betekende. Gasmasker op en ergens onder gaan zitten. Het duurde dit keer lang voordat onze horloges knipperden met het “veilig”-icoontje. Ik zag de angst op haar gezicht, hoewel haar ogen misschien iets werden vertekend door het gebogen glas van haar masker. Ze had een van de laatste modellen, een rode Apple met ingebouwde luidsprekertjes. Een paar dagen later sprak ze me aan in de kantine. “Jij bent toch die jongen met wie ik laatst schuilde onder de tafel?” Ik knikte, zei niets. Ik had mijn mond vol. “Ik wilde je bedanken. Je bleef zo rustig. Ik was bang, maar toen ik naar jou keek wist ik dat mij niets zou gebeuren.” Ze boog voorover en gaf me een kus op mijn wang. Ik slikte, wilde iets terugzeggen maar ze was alweer weg. Ze rook naar frambozen. Vanaf dat moment zag ik haar overal. Elke keer als ik onderweg was naar mijn lokaal, of als ik tijdens de les naar buiten keek, dan stond ze schijnbaar toevallig ergens ze praten met vriendinnen of ze zat ergens te lezen. Later begreep ik dat wij niet toevallig samen onder een tafel waren beland, dat ze me met die kus gemerkt had en dat zij, en haar mensen, mij overal hadden gevolgd, ook buiten school. Ik begreep toen ook dat ze moest worden opgeruimd en de Leider zei dat ik er klaar voor was om dat zelf te doen. Ze was mijn eerste en hoewel ik nog dagen later haar lange haren braakte, moet ik bekennen dat ik vanaf dat moment de smaak te pakken had.

bartsnel, Het is dus grimmige SF. Heel strak, deze 1e versie. noot:

maar dat betekent niet dat er niet gestreden werd.

betekende - denk ik

Ik twijfelde. Als die strijd nog steeds aan de gang is op het moment dat de HP vertelt, kan het dan niet 'betekent' zijn?

Maar... maar.... heeft hij haar nu wel of niet opgegeten? Dat lijkt me zo ongeciviliseerd in zo'n SF wereld situatie. Wat zie ik nu alsnog over het hoofd?

Met huid en vooral haar. Ja, het zou leuk zijn als we in de toekomst beschaafd werden, maar kijk waar we na 100.000 jaar zijn... Ik zou er niet op rekenen. Maar voor jouw geruststelling, hij behoort natuurlijk tot een bijzonder ongeciviliseerd buitenaards ras.