# 129 Eén been voorwaardelijk
Eén been voorwaardelijk
Otto K. zit onderkoeld op de houten bank naast de deur van de operatiekamer. Hij staart wezenloos voor zich uit. Het zweet parelt op zijn voorhoofd. Ondanks zijn hoge leeftijd en stramheid van gewrichten danst zijn linkerbeen ritmisch op de bal van de voet op en neer. Buiten vriest het licht en binnen is het niet veel warmer.
De lamp boven de deur van de operatiekamer springt op groen en de deur zwaait open. Twee operatieassistenten in lichtblauwe slobberpakken rollen een bed naar buiten en lopen ermee naar de verkoeverkamer. In het voorbijgaan ziet Otto K. dat er een oude man in ligt. Vanaf zijn lies liggen de dekens plat op het matras.
Met zijn rechtermouw veegt Otto K. zich het zweet van zijn voorhoofd. Hij ruikt angst.
Weldra zal hij naar binnen geroepen worden.
De advocaat, die Otto K. van staatswege was toegewezen, was van mening dat hij zijn uiterste best had gedaan om het misdrijf in de laagste categorie ‘landverraad’ behandeld te krijgen. Landverraad kende vijf gradaties. Schuld in de hoogste categorie betekende onherroepelijk de doodstraf.
Otto K. werkte al vijftig jaar voor het Ministerie van Staatsveiligheid; lange tijd als spion, de laatste jaren als meesterkraker van geheime, vijandelijke codes.
Toen zijn geheugen het een keer liet afweten en hij een cruciale vergissing maakte, werd hij op staande voet ontslagen en aangeklaagd wegens landverraad.
Het vonnis luidde: amputatie van beide benen, waarvan één been voorwaardelijk, met een proeftijd van vijf jaar.
‘In hoger beroep hebben wij geen schijn van kans’, zo praatte de staatsadvocaat indringend op Otto K. in. ‘Alle steekhoudende argumenten heb ik al in mijn pleidooi aangedragen.’
‘We kunnen toch een póging doen! Als we…’, probeerde Otto K. wanhopig.
Maar zijn advocaat onderbrak hem: ‘Dat is het slechtste wat we nu kunnen doen. De straf kan hoger uitvallen.
Geloof me, meneer K., wij hebben geen poot om op te staan deze alleszins redelijke uitspraak aan te vechten. Bedenk dat u over een maand vijfenzeventig wordt en dat u daarna nog vijf jaar, tot aan uw euthanasie-gerechtigde leeftijd, van uw pensioen kunt genieten.
Tel uw zegeningen meneer K.’, zo sprak de raadsman hem bemoedigend toe.
@Dos, het is van een absolute
@Dos, het is van een absolute
Mili schreef: @Dos, het is
Mili schreef:
@Dos, het is
@Dos, de rode naaldhakken
@Dos, de rode naaldhakken
Mili schreef: @Dos, de rode
Mili schreef:
@Dos, de rode
Dos, die is ook superleuk.
Dos, die is ook superleuk.
@DosWijnhof, mooie opbouw,
@DosWijnhof, mooie opbouw,
Bizar verhaal, goed
Bizar verhaal, goed
Dag Dos, je weet zelf niet
Dag Dos, je weet zelf niet
'Het vonnis luidde: amputatie
'Het vonnis luidde: amputatie
Ccscharl en Dreaming dank
Ccscharl en Dreaming dank
Blavatski schreef: Dag Dos,
Blavatski schreef:
Dag Dos,
Marije Catsburg schreef: 'Het
Marije Catsburg schreef:
'Het
Je hent geweldig in woorden
Je hent geweldig in woorden
marlie schreef: Je hent
marlie schreef:
Je hent
Dubbel geplaatst door
Dubbel geplaatst door
Sterk verhaal, Dos. Mijn
Sterk verhaal, Dos.
Mijn
Willemina schreef: Sterk
Willemina schreef:
Sterk
Alle verhalen die ik over
Alle verhalen die ik over
Meta Boonstra schreef: Alle
Meta Boonstra schreef:
Alle
Heerlijk, een dystopie die
Heerlijk, een dystopie die
Lieve Dos, je tekst is
Lieve Dos, je tekst is
Jouw verhaal is gruwelijk,
Jouw verhaal is gruwelijk,
schrijvenmaar
schrijvenmaar
elysevdr schreef: Lieve Dos,
elysevdr schreef:
Lieve Dos,
maddbrug schreef: Jouw
maddbrug schreef:
Jouw