Laat ik me nu eens verplaatsen in iemand die nooit doodongelukkig is geweest. Dat ik in plaats van permanent hopeloos verliefd, verraden, afgewezen, gescheiden, gebroken, dat ik in plaats daarvan bijvoorbeeld een pizzakoerier zonder belemmeringen ben. Dat niets mooier is dan het op tijd en warm afleveren van de pizza, nul oog hebbend voor wie de klamme dozen aanpakt bij om het even welke deur. Met als apotheose het altijd goedgemutst correct waarderen van de fooi. Geen fooi, ook geen probleem. Scènes omtrent het onrecht hebben binnen mijn pizzageluk niets te zoeken. Dat ik mezelf nooit meer 'nee’ hoef horen zeggen. 'Nee' tegen mijn woede, mijn klaagzang, mijn zwartgallige spinsels. Nee, gooi maar weg, het is weer te veel, te omslachtig, te broos. Een bak ellende eigenlijk, terwijl ik nu eens iedereen aan het lachen wilde maken. Maar het was een mop mensen, een satire, ik voelde me uitermate gelukkig bij het schrijven ervan; de flessen rood glunderden me toe en met mijn glas in de hand stopte ik nog eens wat notenbrood in de toaster. Het is om te janken zo dieptreurig wat ik schreef, maar ik deed het met het grootste plezier. Omdat de bank zo behaaglijk en ondanks alle rottigheid ook de geruite plaid en de geur van geroosterd. Om het welhaast bollen vanbinnen en het zout; ik huil graag. Dus laat me nu toch maar. Laat me toch maar ja en soms nee, want wat blijft er buiten de smeuïgheid van mozzarella over van iemand die nooit doodongelukkig is geweest?